Ten huize van ...

Dochterlief heeft weer rust gevonden en ook onze nachtrust vaart daar wel bij. We mogen alweer een paar nachtjes doorslapen dus ik draag haar terug op handen ! Ze wordt trouwens een grote meid. Ze is gek op knuffels en poppen. Heeft een opruimmanie waar haar broer een voorbeeld aan kan nemen want elk papiertje of pluisje draagt ze plichtsgetrouw naar de vuilnisbak. Als ze een standje krijgt, komt ze meteen een knuffel en kus geven als verzoeningsgebaar. Als broer een standje krijgt, krijgen we morele steun want dan gaat ze parmantig voor hem staan zwaaien met een opgeheven wijsvingertje. Ze wil zo graag samen met broer naar school en sjouwt rond met een boekentas om te tonen hoe groot en flink ook zij al is. 'Papa' zeggen, doet ze al maanden. Andere woordjes zijn 'dag', 'kijk' en 'boe' (broer). Mama blijft verbaal voorlopig nog in de kou staan. Haar affectie voor mij wordt voorlopig enkel fysiek getoond met natte kussen, kleverige knuffels en hangen aan mijn benen op de meest ongelukkige momenten.

Zoonlief heeft dan weer ontdekt dat een klein zusje hebben, nieuwe mogelijkheden schept. Hij verkent alle manieren om haar te pesten, vooral door gebruik van zijn fysieke overmacht. Speeltjes uit haar bereik houden, zorgen dat ze niet tot bij mij geraakt, haar in een hoekje drummen zodat ze niet meer wegkan ... Gelukkig zijn er ook veel momenten dat ze elkaar knuffelen en samen spelen zonder bloedvergieten of krokodillentranen. We blijven dus geloven in een sterke broer-zus-band, mits enig schaafwerk van tijd tot tijd ...

Gepolijste zwaai,

Linneke