Ikke ikke ikke ...

Als ik mijn blogs eens teruglees, valt me op dat het lijkt alsof het moederschap nauwelijks een inspanning voor me is en dat ik steeds onbaatzuchtig paraat sta voor mijn kindergrut. Terwijl dat in de realiteit soms best tegenvalt. Mijn moederschap botst namelijk al eens met mijn ego ... En het zijn flink klinkende botsingen.

Ik vind het heus niet altijd zo makkelijk om alles maar te laten vallen en de kinderen steeds op de eerste plaats te zetten. Soms zou ik maar wat graag eens een boek lezen zonder zoonlief die duizend keer vraagt of ik met hem wil spelen of dochterlief die constant aan mijn benen komt hangen om toch maar gepakt en gezoend te worden. Soms zou ik eens een weekendje voor mezelf willen hebben. Uitslapen zonder lawaai van spelende kinderen beneden. Op mijn gemak eens naar de bib of een warme choco gaan drinken met een vriendin, zonder me steeds te moeten haasten om weer vlug thuis te zijn of zonder te worden afgeleid door de dwingende wensen van dat tweetal als ze mee op pad zijn.

Soms zou ik dat moederschapjuk wel eens willen afgooien om eens een paar dagen of zelfs maar uurtjes onbezorgd en onbekommerd 'ik' te kunnen zijn. En dan niet om boodschappen te doen of andere obligate huishoudtaken maar gewoon om eens mezelf te zijn. Misschien zelfs gewoon eens midden op de dag thuis op de bank zitten om een film te bekijken die ik wil zien, en dus geen 'Mega Mindy', 'Lazy Town' of consoorten, met een glaasje wijn binnen handbereik en vooral met stilte en rust om me heen. En ik schaam me best daarvoor. Want dat hoor ik nooit bij andere moeders. En ik kan me niet voorstellen dat mijn eigen moeder soms ook wel eens gillend de deur wou uitrennen om even haar kroost te vergeten en enkel nog een individu te zijn.

Maar ik heb dat dus wel. Ergens op de achtergrond is er een stemmetje dat soms eens 'en ik dan ?' brult. Egoïstisch, ik weet het. Veel moeders zullen dit hoofdschuddend en vol onbegrip lezen. En veel vrouwen met een onvervulde kinderwens, zullen me vast een ondankbaar wicht vinden dat het niet waard is om kinderen te hebben. Maar het is gewoon sterker dan mezelf. Soms heb ik plots het gevoel te worden opgegeten en dat er niets meer overblijft van mij en voor mij, hoe immens graag ik hen ook zie. Ik wou maar dat er een pilletje bestond om dat 'ikke ikke ikke'-egootje in rook te laten opgaan. Moederschap is voor velen een roeping maar voor sommigen blijkbaar toch ook eens een inspanning ...

Schuldbewuste zwaai,

Linneke

Reacties

krista zei…
Nichtje,

wees gerust. Ik heb soms ook dit gevoel dat je beschrijft. Soms heb ik ook even van "laat met met rust", ik wil eens even dit of dat. Ook ik heb dan hetzelfde schuldgevoel over deze gedachten en over het feit dat andere kinderloze paren me ondankbaar zouden vinden. Dus je bent zeker niet alleen...

geruststellende groeten,

je nichtje.
Martha zei…
Malle meid, ik vind het juist een hele gezonde gedachte. Zelf heb ik geen kinderen maar mijn beste vriendin roept regelmatig dat ze haar kroost wel achter het behang wil plakken en ook zij is net als jij een zeer toegeweide en liefdevolle moeder. So no worries ;-)
iris zei…
tedju zeg - eigenlijk maak ik mij een beetje boos over het feit dat je daar schuldgevoelens over hebt - zeer duidelijk aangegeven vanuit een maatschappelijke druk om alles perfect te willen, kunnen en moeten.

Je blijft een individu, je bent nog steeds Linda met alle mogelijk wensen, verlangens, rare, nare en leuke kantjes. Voor en door jonge kids wordt dit allemaal naar de achtergrond geduwd, maar je moet dit terug naar boven laten komen.

Het is juist belangrijk om ook naast je kinderen nog een eigen ik te zijn, die moe mag zijn na een dag labeur en trein/bus. Die chagrijnig kan lopen en liefst eventjes met rust gelaten wil worden.
We leren onze kinderen met groter worden juist ook rekening houden met de ikjes van anderen, en ook mama heeft er zo één.
Ze worden geboren met één grote (kr)eis : alles nu direct voor mij - fantatisch hoe de natuur de mamareactie op dit overlevingsinstinct heeft afgesteld. De melk loopt bij de minste kik.
Bij het groter worden leren ze (meestal) nuaceren en kennen ze zichzelf in een omgeving met andere mensen, dieren en dingen.
Kinderen zijn een groot geluk maar mogen niet de taak krijgen jou gelukkig te maken. Dat moet je nog steeds en altijd zelf doen, door eigen ontwikkeling en ontplooien, door dingen te doen waar je naast je kinderen ook voldoening uit haalt - je werk bevoorbeeld.
Dat je eigenzelve een tijd op een laag pitje staat is te overleven. Maar het is niet gezond dat je leven alleen nog in het teken van kinderen staat voor vele jaren.

Dus kies voor jezelf, zo nu en dan - verplicht. Kan alleen maar een veel perfectere mama opleveren als ze er terug zijn.
Om nog maar te zwijgen over welk effect het kan hebben op de relatie met je ventje.

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni