De Schreeuw

Ik zie vanuit de verte de muur opdoemen waartegen ze te pletter zal slaan ... Ze is 40 en worstelt met een midlifecrisis. "Is dit het nu ?" schreeuwt het in haar. Een huis, een man, kinderen, een job, familie, vrienden ... Meer dan waar vele mensen op durven hopen, maar geen vervulde dromen voor haar. Een verzengende, vernietigende storm woedt in haar en blaast alle zekerheden omver.

Vroeger viel ze steeds op mannen die zich niet wilden binden en hun eeuwige vrijheid belangrijker vonden dan het leven zelf, vooral veel belangrijker dan haar. Haar kamikazehart leek een vuurvliegje, aangetrokken tot de vlam - de mannen die zich god waanden en haar keer op keer konden overtuigen van hun goddelijke status. Totdat ze met de noorderzon verdwenen ...

Toen kwam er een man die haar toonde dat het ook anders kon, dat liefde geen allesverzengende en allesvernietigende brandhaard hoeft te zijn, en die met hart en ziel jarenlang haar toegewijde echtgenoot was. Maar dat was toen, en dit is nu. En nu is niet spannend meer. Ze stort zich in zeven sloten tegelijk, om de leegte in haar hart en ziel te verdoven, te vergeten. In drank en wilde nachten. In de armen van een man die zich niet wil binden en zijn eeuwige vrijheid belangrijk vindt dan het leven zelf, en vooral belangrijker dan haar. Maar ze is verblind door de euforie, door het hete vuur van de verliefdheid en ziet het niet. Zodra het niet nieuw, spannend en verboden meer is, zal hij verdwijnen met de noorderzon. Misschien niet morgen, niet volgende week, niet volgende maand, maar op een dag. En waar blijft zij dan zelf ? Met haar hart, haar verlangens en haar dromen ?

Ik wou dat ik kon praten met haar. Dat ze zou luisteren naar mij. Maar er is enkel stilte tussen ons. Ik kan enkel hopen dat ze tijdig terug bij haar zinnen komt. Beseft dat ze meer te verliezen heeft dan een misschien wat sleets huwelijk. Zich realiseert dat ook die passionele verliefdheid zal slijten en die juichende euforie zal uitdoven. Leert dat tevredenheid leeft in het hier en nu, in het dagelijkse, in het gewone. Dat we niet leven met hoofdletters maar met kleine. Dat geluk niet met toeters en bellen in ons leven komt, maar fluisterend en op kousenvoeten.

Maar ze zou haar schouders ophalen. Zeggen dat ik niet weet waar ik over praat. Maar ik weet het wel, veel te goed zelfs. En ik zie vanuit de verte al de muur opdoemen waartegen ze te pletter zal slaan ...