The end is near ...
Mijn lief klein spookje,
Elf maanden ben je intussen. 336 dagen dat we heel veel lief en gelukkig maar minuscuul leed met elkaar hebben gedeeld. Van totaal hulpeloze baby die enkel sliep, at en een beetje wazig rondtuurde ben je intussen geëvolueerd tot een parmantig dametje dat overal als de kippen bij is, zich geconcentreerd met de kleinste pietluttigheden kan amuseren, met haar rustige zelve iedereen moeiteloos rond haar kleine vingertjes windt en zich compleet onmisbaar heeft gemaakt voor jong en oud in ons Bollewerk (en daarbuiten).
De tijd gaat zo snel, kruimeltje, en elke dag brengt iets nieuws. We geven jou zoveel mogelijk de tijd en de ruimte om zelf het tempo aan te geven waarin je wilt (op)groeien. Soms wil je heel snel gaan en soms juist heel wat trager. Maar op jouw manier kom je er steeds, daar geloof ik rotsvast in.
Ook met de borstvoeding lijkt het die kant op te gaan. Maandenlang heb je pertinent het flesje geweigerd en merkte ik hoe je werkelijk snakte naar het lichaamscontact van de borstvoeding. Maar de voorbije dagen merk ik dat je heel geleidelijk aan afstand neemt, niet meer zo gulzig drinkt of visueel gefixeerd bent op mijn weelderige boezem, en dat je zelfs iets minder weigerachtig tegenover de fles staat. Stilaan begin ik dat ook zelf te voelen aan mijn eigen lichaam, want de toeschietreflex laat steeds langer op zich wachten en bij het afkolven krijg ik met steeds meer moeite steeds minder in het flesje. Het einde is dus in zicht en ik kan stilaan beginnen denken aan een post-borstvoedingsleven ...
Elke keer dat je nog eens aanligt nu, maak ik me dan ook de bedenking dat het best de laatste keer zou kunnen zijn en neem ik telkens opnieuw afscheid van dit prachtige moment tussen ons. Ik heb genoten van elke seconde met jou aan de borst, mijn kleine meid. In het prille begin misschien ietsje minder maar na de pijnlijke start heb ik je elke druppel met hart en ziel gegeven. En was ik trots te merken hoe je groeide en bloeide dankzij de mamamelk. Voelde ik me zo nuttig, gewenst en geliefd als je je armpjes naar me uitstrekte om aan de borst te mogen. Het is dus toch een beetje met gemengde gevoelens dat ik afscheid neem van dit facet van het moederschap. Maar toch doe ik dat met overtuiging en vol vertrouwen omdat ik weet dat de tijd rijp is voor jou, volgens jou. Bravo, Lenca, je verdient een applausje!
Trotse zwaai,
je mama
Elf maanden ben je intussen. 336 dagen dat we heel veel lief en gelukkig maar minuscuul leed met elkaar hebben gedeeld. Van totaal hulpeloze baby die enkel sliep, at en een beetje wazig rondtuurde ben je intussen geëvolueerd tot een parmantig dametje dat overal als de kippen bij is, zich geconcentreerd met de kleinste pietluttigheden kan amuseren, met haar rustige zelve iedereen moeiteloos rond haar kleine vingertjes windt en zich compleet onmisbaar heeft gemaakt voor jong en oud in ons Bollewerk (en daarbuiten).
De tijd gaat zo snel, kruimeltje, en elke dag brengt iets nieuws. We geven jou zoveel mogelijk de tijd en de ruimte om zelf het tempo aan te geven waarin je wilt (op)groeien. Soms wil je heel snel gaan en soms juist heel wat trager. Maar op jouw manier kom je er steeds, daar geloof ik rotsvast in.
Ook met de borstvoeding lijkt het die kant op te gaan. Maandenlang heb je pertinent het flesje geweigerd en merkte ik hoe je werkelijk snakte naar het lichaamscontact van de borstvoeding. Maar de voorbije dagen merk ik dat je heel geleidelijk aan afstand neemt, niet meer zo gulzig drinkt of visueel gefixeerd bent op mijn weelderige boezem, en dat je zelfs iets minder weigerachtig tegenover de fles staat. Stilaan begin ik dat ook zelf te voelen aan mijn eigen lichaam, want de toeschietreflex laat steeds langer op zich wachten en bij het afkolven krijg ik met steeds meer moeite steeds minder in het flesje. Het einde is dus in zicht en ik kan stilaan beginnen denken aan een post-borstvoedingsleven ...
Elke keer dat je nog eens aanligt nu, maak ik me dan ook de bedenking dat het best de laatste keer zou kunnen zijn en neem ik telkens opnieuw afscheid van dit prachtige moment tussen ons. Ik heb genoten van elke seconde met jou aan de borst, mijn kleine meid. In het prille begin misschien ietsje minder maar na de pijnlijke start heb ik je elke druppel met hart en ziel gegeven. En was ik trots te merken hoe je groeide en bloeide dankzij de mamamelk. Voelde ik me zo nuttig, gewenst en geliefd als je je armpjes naar me uitstrekte om aan de borst te mogen. Het is dus toch een beetje met gemengde gevoelens dat ik afscheid neem van dit facet van het moederschap. Maar toch doe ik dat met overtuiging en vol vertrouwen omdat ik weet dat de tijd rijp is voor jou, volgens jou. Bravo, Lenca, je verdient een applausje!
Trotse zwaai,
je mama
Reacties