Bij de tandarts ...

Zoonlief heeft net zijn eerste tandartsbezoek achter de rug. Ik had hem keurig voorbereid op de tandartsstoel maar in de praktijk was de confrontatie toch nog iets te groot voor zijn kleine kinderhartje ...

De tandarts poogde hem te paaien met extra snufjes zoals omhoog/omlaag, kantelen/rechtop maar dat was juist nog meer olie op het angstenvuur. Zoonlief vertikte het in haar stoel te komen zitten. Hem dwingen leek me weinig zinvol want dan zou hij een bloedhekel krijgen aan tandartsen en dat leek me niet zo'n goed idee. Na een tijdje soebatten was hij bereid om in de stoel te zitten, zolang ze haar bewegende trukendoos maar dicht liet. In een onorthodoxe positie kon de tandarts dan zijn melktanden bewonderen. Uiteindelijk onderging hij alles heel gedwee en het verdict was gelukkig heel positief : tandjes perfect in orde.

En toen was het de beurt aan mij. Vanop afstand vond zoonlief de tandartsstoel plots veel leuker en er kon stilaan een lachje af. Tegen dat ook mijn gebit groen licht had gekregen, was zoonlief alweer zijn luidruchtige zelf. Alweer een mijlpaal voor mijn opgroeiende zoon. Over zes maanden krijgt hij een herkansing, of moet ik zeggen : de tandartsstoel ...

Getande zwaai,

Linneke

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

14 juni

Leren zwijgen ...