Supersonische dochter ...
Plots gaat het onvoorstelbaar snel met dochterlief. Als ik even knipper met de ogen, lijkt ze plots weer iets nieuws te kunnen. Ik durf haar s nachts bijna niet meer alleen te laten, uit angst dat ik haar de volgende ochtend als achtienjarige hartenbreekster uit haar kamer zal zien komen ...
Het begon vorige week met voorzichtig kruipen maar intussen kan ze in een mum van tijd overal aan en bij. Tot grote frustratie van broerlief die zijn heilige speelgoed ziet gemolesteerd worden door kleverige babyhandjes, om van haar gretige babykwijl maar te zwijgen.
Ze kan een tijdje keurig stevig rechtstaan als ze zich ergens aan kan vasthouden en net zolang rechtop zitten als ze zelf wil (om zich zonder enige waarschuwing achterover te laten vallen dus waakzaamheid is geboden). En ze kan duidelijk haar wensen kenbaar maken door doelgericht te wijzen op wat ze wil en daarbij eisende geluiden te maken. Ze kan zelf drinken uit beker en fles, en eet al tal van zaken uit het vuistje (fruit, brood, rijstwafels, soepstengel, zacht gestoomde groenten ...). En omdat ze zelf opgetogen is over al haar vorderingen, trakteert ze zichzelf regelmatig op een geslaagd applaus.
Minder leuk is dat ze nu niet meer wil neerliggen, en al zeker niet stilliggen. Haar baden en verpamperen is elke keer opnieuw een titanenstrijd waarbij ze geen enkele kans onbenut laat om haar poezelige voetjes in je gezicht te planten, zich met volle geweld om te gooien enz. Wie denkt dat je een baby probleemloos altijd de baas kan, komt maar eens langs om de volgende luier te verversen ...
Maar na haar vermeende Uri Geller-capaciteiten, verdenk ik haar nu ook van een Poltergeist-bezoeking want haar babygekir heeft (hopelijk tijdelijk) plaats gemaakt voor een diep en hees gegrom vanuit haar keel. Ik zal het maar beschouwen als een ander experiment van haar kleine lichaampje : even uittesten wat mijn stem allemaal kan.
Bekeken zwaai,
Linneke
Het begon vorige week met voorzichtig kruipen maar intussen kan ze in een mum van tijd overal aan en bij. Tot grote frustratie van broerlief die zijn heilige speelgoed ziet gemolesteerd worden door kleverige babyhandjes, om van haar gretige babykwijl maar te zwijgen.
Ze kan een tijdje keurig stevig rechtstaan als ze zich ergens aan kan vasthouden en net zolang rechtop zitten als ze zelf wil (om zich zonder enige waarschuwing achterover te laten vallen dus waakzaamheid is geboden). En ze kan duidelijk haar wensen kenbaar maken door doelgericht te wijzen op wat ze wil en daarbij eisende geluiden te maken. Ze kan zelf drinken uit beker en fles, en eet al tal van zaken uit het vuistje (fruit, brood, rijstwafels, soepstengel, zacht gestoomde groenten ...). En omdat ze zelf opgetogen is over al haar vorderingen, trakteert ze zichzelf regelmatig op een geslaagd applaus.
Minder leuk is dat ze nu niet meer wil neerliggen, en al zeker niet stilliggen. Haar baden en verpamperen is elke keer opnieuw een titanenstrijd waarbij ze geen enkele kans onbenut laat om haar poezelige voetjes in je gezicht te planten, zich met volle geweld om te gooien enz. Wie denkt dat je een baby probleemloos altijd de baas kan, komt maar eens langs om de volgende luier te verversen ...
Maar na haar vermeende Uri Geller-capaciteiten, verdenk ik haar nu ook van een Poltergeist-bezoeking want haar babygekir heeft (hopelijk tijdelijk) plaats gemaakt voor een diep en hees gegrom vanuit haar keel. Ik zal het maar beschouwen als een ander experiment van haar kleine lichaampje : even uittesten wat mijn stem allemaal kan.
Bekeken zwaai,
Linneke
Reacties