Time flies ...
De tijd doet gekke dingen met mensen. Voor de geboorte van zoonlief leefde ik vanuit de gedachte en instelling dat ik permanent 18 lentes telde, zelfs toen ik de 30 al was gepasseerd. Toen mensen me begonnen aanspreken met mevrouw, was ik telkens een beetje geschokt en vervuld met ongeloof. "Ik ben nog een zotte springdoos, geen 'mevrouw'," kriebelde het dan in mij.
Jaren van gebroken nachten en vele zorgen tijdens de horribele ziektewinter van zoonlief, deden de slinger naar de andere kant overslaan. Toen voelde ik me soms honderd en naar verluidt zag ik er zo ook uit. Na een tijdje ging het weer beter en rond de geboorte van dochterlief voelde ik me ... mijn leeftijd. :-)
En nu gebeurt het soms dat ik in bed lig en ineens de overweldigende aanwezigheid van mijn twee kinderen in huis voel. Dan voel ik me plots heel klein in dat grote bed, nog nauwelijks tien jaar oud, en kan ik niet geloven dat de zorg voor die twee levens werkelijk aan mij is toevertrouwd. Verlamd door het gigantische verantwoordelijkheidsgevoel lig ik in bed en moet - midden in de nacht - de opwelling bedwingen om naar mijn moeder te bellen om hulp en raad te vragen ...
Op andere momenten heb ik dan weer het gevoel in de toekomst te worden gekatapulteerd en voel ik hoe ik oud en versleten op mijn leven terugkijk. Dan sta ik niet langer in het centrum van het leven, maar nog hoogstens aan de zijlijn. Een bevoorrechte getuige. Dan bedenk ik angstig dat ik er op een dag niet meer zal zijn om mijn (klein)kinderen te zien, dat ze dan hun eigen weg (moeten) gaan zonder mij in de buurt, en dat ze dat zelfs heel normaal zullen vinden. Zullen ze me missen? Zullen ze gelukkig zijn? Zullen ze met vreugde en warmte aan mij terugdenken? Zullen ze bespaard blijven van (teveel) verdriet en zorgen?
De enige manier om al die muizenissen te stoppen, is het herhalen van mijn mantra : "geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen, de sereniteit om te accepteren wat ik niet kan veranderen en de wijsheid om het verschil tussen beide te kennen." Ik heb daarna nog één streefdoel : dat ik later ook een baken van licht, steun en warmte mag zijn voor mijn kinderen zoals mijn moeder voor mij ... En dan draag ik mij en mijn kinderen over aan het Leven : que sera, sera ...
Berustende zwaai,
Linneke
Jaren van gebroken nachten en vele zorgen tijdens de horribele ziektewinter van zoonlief, deden de slinger naar de andere kant overslaan. Toen voelde ik me soms honderd en naar verluidt zag ik er zo ook uit. Na een tijdje ging het weer beter en rond de geboorte van dochterlief voelde ik me ... mijn leeftijd. :-)
En nu gebeurt het soms dat ik in bed lig en ineens de overweldigende aanwezigheid van mijn twee kinderen in huis voel. Dan voel ik me plots heel klein in dat grote bed, nog nauwelijks tien jaar oud, en kan ik niet geloven dat de zorg voor die twee levens werkelijk aan mij is toevertrouwd. Verlamd door het gigantische verantwoordelijkheidsgevoel lig ik in bed en moet - midden in de nacht - de opwelling bedwingen om naar mijn moeder te bellen om hulp en raad te vragen ...
Op andere momenten heb ik dan weer het gevoel in de toekomst te worden gekatapulteerd en voel ik hoe ik oud en versleten op mijn leven terugkijk. Dan sta ik niet langer in het centrum van het leven, maar nog hoogstens aan de zijlijn. Een bevoorrechte getuige. Dan bedenk ik angstig dat ik er op een dag niet meer zal zijn om mijn (klein)kinderen te zien, dat ze dan hun eigen weg (moeten) gaan zonder mij in de buurt, en dat ze dat zelfs heel normaal zullen vinden. Zullen ze me missen? Zullen ze gelukkig zijn? Zullen ze met vreugde en warmte aan mij terugdenken? Zullen ze bespaard blijven van (teveel) verdriet en zorgen?
De enige manier om al die muizenissen te stoppen, is het herhalen van mijn mantra : "geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen, de sereniteit om te accepteren wat ik niet kan veranderen en de wijsheid om het verschil tussen beide te kennen." Ik heb daarna nog één streefdoel : dat ik later ook een baken van licht, steun en warmte mag zijn voor mijn kinderen zoals mijn moeder voor mij ... En dan draag ik mij en mijn kinderen over aan het Leven : que sera, sera ...
Berustende zwaai,
Linneke
Reacties