Kinderverdriet ...

Zoonlief haalde gisteravond nog eens de duploblokken boven. Hij had een prentje gevonden met daarop een speciaal gebouwde toren en die wou hij maken. Helemaal zelf. Intussen begonnen mijn liefste en ik alvast te eten. Benieuwd hoe het verder zou lopen. Het begon heel voorspelbaar. Zoonlief slaagde er niet in om de toren net zo te bouwen als hij wou en begon dus woest met zijn blokken op de grond en de tafel te timmeren. Hij is niet zo sterk in het omgaan met frustraties ... Gelukkig zijn die blokken bestand tegen een stootje. Ik denk dat onze tafel en vloer nog eerder in gruzelementen uiteen vallen dan die blokken.

We lieten hem dus maar betijen totdat mijn liefste besloot toch een handje toe te steken. Pas toen merkten we dat zoonlief niet zozeer woedend was maar vooral verdrietig want plots begon hij te snikken en bengelden dikke tranen over zijn wangen. Het was echt heel intens en diep kinderverdriet, en dat om een berg speelgoed ... Sprakeloos stonden we ervan. Natuurlijk werd er meteen vakkundig getroost en tien minuten later was het verdriet alweer vergeten.

We begrijpen nog altijd niet goed waarom hij daarvoor zoveel verdriet had want dat is nooit eerder voorgevallen. Normaal gezien maakt hij zich gewoon kwaad en keilt het onwillige speelgoed dan weg om met iets anders te beginnen spelen. Maar blijkbaar wou hij dit echt heel erg graag kunnen ... Heel eventjes was onze grote, stoere knul vol baldadigheden opnieuw een klein jongetje met een groot verdriet.

Deze avond was er dan weer een andere nieuwigheid. Terwijl ik in de keuken bezig was, hoorde ik zoonlief hard lachen en toen ik een kijkje kwam nemen, betrapte ik hem op een eerste poging tot 'zusje pesten'. Hij stond achter haar en riep haar naam. Telkens ze omkeek naar het geluid dook hij weg zodat ze hem net niet kon zien ... Hij vond het onnoemelijk grappig, wij toch wat minder.

Pestzwaai,

Linneke