Memories ...

Exact vier jaar geleden lag ik op dit eigenste moment op de materniteit een fameuze weeënstorm te ondergaan. De dag voordien was ik het ziekenhuis binnengegaan om de bevalling van zoonlief in te leiden. Maar die had geen greintje zin om te komen, zelfs niet twee weken na de uitgerekende datum, en de gyn moest dus alle trukken uit de kast halen om de bevalling toch maar in gang te krijgen (pastilles, strippen, vliezen breken, baxter ...).

Rond deze tijd had ik nog geen idee van wat me verder te wachten stond: de mislukte epidurale, de plotse keizersnede toen zoonlief het moeilijk kreeg bij die marathonbevalling, de week gruwelijke hoofdpijn nadien die meerdere epidurale bloedpatches vergde maar boven alles mijn eerstgeborene ...

Toen ik zoonlief voor het eerst in mijn armen kreeg, werd ik niet verzwolgen door een storm moedergevoelens, daarvoor was ik nog teveel onder de indruk van het gebeuren. Maar elke dag groeide dat moederinstinct verder aan tot bovenaardse afmetingen. Niets of niemand kan in woorden uitdrukken wat het betekent moeder te zijn, hoe het voelt je kind te zien - zelfs al zit het gewoon met open mond naar een debiele tekenfilm te kijken. Alles is aanbiddelijk. Sommige dagen kan ik hem wel achter het behangpapier plakken omdat hij zo lastig /ongehoorzaam / ... is maar voor geen geld ter wereld had ik een ander kind gewild. En dat geldt evenzeer voor zijn zusje.

Ze zijn perfect, in al hun imperfectie ...

Moederlijke zwaai,

Linneke

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

14 juni

Leren zwijgen ...