Crisis in het Bollewerk ...

Toen de (krediet)crisis zo'n zes maanden geleden losbarstte, was het eigenlijk maar een ver-van-mijn-bed-show voor ons. We hebben geen aandelen dus de bokkende beurzen konden ons weinig deren. Dachten we ...

Geleidelijk aan begon ik toch te voelen dat er effectief een crisis gaande was. Het aantal (interessante) vacatures liep steeds meer terug. Mijn herintrede op de arbeidsmarkt heeft dus meer voeten in de aarde dan ik had verwacht.

En ook mijn liefste ontsnapt niet langer aan de crisis. De geplande uitbreiding op het werk heeft plaats gemaakt voor draconisch snoeiwerk. Economische werkloosheid heet dat dan. In de praktijk komt het erop neer dat manlief de komende vier weken thuis is. Wat hem na Nieuwjaar wacht, is nog hoogst onzeker.

Maar we blijven niet bij de pakken zitten en gaan er optimistisch van uit dat dit maar een tijdelijk gegeven is en we in de loop van volgend jaar weer kunnen zeuren dat het zo druk is met voltijds werk, de was en de plas, kokerellen, een schoolgaande kleuter, een snoezige baby ... Intussen grijpen we deze tijd aan om dochterlief haar kamer in te richten. Een frisse verflaag en een nieuwe vloer.

In de verfwinkel konden ze alvast smakelijk lachen bij mijn intrede want ik wist precies wat ik wou: de kleur van deze broek ... De rest van haar kamer wordt zacht lila met een donkere vloer. Nu maar hopen dat dochterlief een echt meisje wordt en geen halve jongen, anders mogen we over een paar jaren nog eens de verfkwast bovenhalen.

Verfrijke zwaai

Linneke