Afleidingsmanoeuvres ...

Zoonlief trekt intussen alle registers open om voor wat verstrooiing te zorgen zodat mamalief niet teveel loopt te piekeren over doodlopende sollicitaties en leegstromende spaarrekeningen. Zo flirt hij al een dikke week met de spoedgevallendienst.

Vorige week liep hij pal tegen een stoelleuning - een zware keukenstoel notabene, alsof je zo'n mastodont niet al op kilometers afstand ziet staan ... (slaat ogen ten hemel) - zodat hij een diepe kerf onder zijn oog had. Een beetje hoger of een beetje dieper en de spoedarts was eraan te pas gekomen. Nu kwam hij er gelukkig vanaf met een fikse huilbui en een stoer verhaal om te vertellen op school en iedereen die sindsdien ons pad kruist en het waagt te vragen waar die wonde onder zijn oog vandaan komt.

Vandaag ondernam hij een tweede poging. Rond de middag kreeg ik telefoon van de juf dat hij op de speelplaats tegen een bankje was gevallen : zijn oor bloedde hevig en er zou toch best eens een dokter naar kijken. Gelukkig viel bij nazicht de schade nog mee, een snee in de oorlel die de huisarts nog zelf kon 'kleven' met speciale hechtpleisters. Geen draadjes en geen ziekenhuis dus. Gelukkig maar want zoonlief is geen held bij letsels en gilt de hele straat al bij elkaar als ik alleen nog maar een doekje neem om te ontsmetten. Wat zal dat volgende week wel niet zijn als we de hechtpleisters moeten verwijderen? We zullen onze ijzeren houdgreep alvast nog wat oefenen ...

Hechte zwaai,

Linneke