Tut tut tut ...
Ik ben beretrots op mijn zoon. Dat ben ik altijd al geweest maar deze laatste weken lijkt hij plots met grote sprongen 'ouder' te worden. En ik smelt gewoon van liefde en trots om hem te zien groeien en bloeien.
Op reis is hij helemaal alleen beginnen eten zonder enige hulp en heeft hij zijn angst voor douches en water in zijn ogen of haren afgeschud. Hij zal nog niet meteen onder een douche springen maar is niet meer zo panisch als een druppel water in zijn ogen valt.
En maandagavond heeft hij zijn fopspenen zonder morren in de mand voor de sint klaargelegd. Bij bedtijd had hij het even moeilijk maar hij raakte toch snel in slaap en sindsdien heeft hij geen seconde meer gevraagd om een fopspeen. Ik merk nochtans dat hij ze best wel mist want hij klampt zich nu nog sterker vast aan zijn knuffeldoekjes om in slaap te geraken.
En toch geen greintje jaloezie of onbegrip omdat zijn zusje wel nog onbekommerd mag 'tutteren'. Als ze haar fopspeen kwijt is, zal hij zelfs als eerste rechtspringen om het haar terug te geven.
En dat vind ik ook het mooiste aan het hebben van twee kinderen nu: merken hoe de liefde tussen hen zich ontwikkelt. Als dochterlief hem opmerkt, blijft haar blik gebiologeerd aan hem kleven en in onbewaakte momenten betrap ik hem soms op een voorzichtige knuffel voor zijn zusje, en dat terwijl hij allesbehalve een knuffelbeest is. Kortom, ons leven is zoveel rijker en mooier geworden met de realisatie van ons 'Klavertje Vier'. We zijn compleet nu.
Rijke zwaai,
Linneke
Op reis is hij helemaal alleen beginnen eten zonder enige hulp en heeft hij zijn angst voor douches en water in zijn ogen of haren afgeschud. Hij zal nog niet meteen onder een douche springen maar is niet meer zo panisch als een druppel water in zijn ogen valt.
En maandagavond heeft hij zijn fopspenen zonder morren in de mand voor de sint klaargelegd. Bij bedtijd had hij het even moeilijk maar hij raakte toch snel in slaap en sindsdien heeft hij geen seconde meer gevraagd om een fopspeen. Ik merk nochtans dat hij ze best wel mist want hij klampt zich nu nog sterker vast aan zijn knuffeldoekjes om in slaap te geraken.
En toch geen greintje jaloezie of onbegrip omdat zijn zusje wel nog onbekommerd mag 'tutteren'. Als ze haar fopspeen kwijt is, zal hij zelfs als eerste rechtspringen om het haar terug te geven.
En dat vind ik ook het mooiste aan het hebben van twee kinderen nu: merken hoe de liefde tussen hen zich ontwikkelt. Als dochterlief hem opmerkt, blijft haar blik gebiologeerd aan hem kleven en in onbewaakte momenten betrap ik hem soms op een voorzichtige knuffel voor zijn zusje, en dat terwijl hij allesbehalve een knuffelbeest is. Kortom, ons leven is zoveel rijker en mooier geworden met de realisatie van ons 'Klavertje Vier'. We zijn compleet nu.
Rijke zwaai,
Linneke
Reacties