Hap!

Dochterlief heeft gisteren een nieuw avontuur beleefd. Maar beelden zeggen soms meer dan woorden ...

Of ze het ook waardeerde, is een ander paar mouwen. Banaan leek haar alleszins niet zoveel te zeggen. s Avonds mocht ze ook nog eens mee aan tafel schuiven voor de Rapley-methode. Die methode wou ik altijd al eens uitproberen maar bij zoonlief wou het maar niet lukken want die werd al panisch als er maar een brokje op tafel viel, laat staan dat hij zijn handjes vuil zou maken aan eten.

Bij dochterlief is het gelukkig goed verlopen. Ik had een paar worteltjes zacht gestoomd en gaf haar deze terwijl ze bij mij op de schoot zat. Ze begon er meteen aan te sabbelen en kon de smaak blijkbaar best waarderen want ditmaal geen gekke snuit en ze bleef met veel overgave sabbelen en proeven. Echt eten is het nog niet te noemen maar zo leert ze toch voeding kennen en hopelijk zal zij wel bereid zijn om vlugger zelfstandig te eten dan zoonlief.

Het enige griezelige van het leren eten is het kokhalzen. Babies moeten nog leren om vaste voeding in de mond te mengen met speeksel en dan door te slikken. En dat gaat soms met aardig veel gekokhals gepaard, waarbij mijn hart altijd even stilstond. Vandaag nog eens banaan en vanavond een stukje broccoli proberen ...

Voedzame zwaai,

Linneke