Wedden dat ...

Ten huize Bollewerk zijn we niet echt zware gokkers. Maar een onderlinge weddenschap van tijd tot tijd, daar wagen we ons wel eens aan.

Zondag deed ik een profetische voorspelling, aan de vooravond van het nieuwe schooljaar. Een kleine week, wedde ik, en zoonlief zou weer met een snotneus naar huis komen. Mijn liefste bleek daarentegen heel optimistisch want hij gaf hem maar liefst twee maanden ...

Helaas is het na amper twee dagen school al zover. Vannacht mochten we om de haverklap uit bed om zoonlief zijn neus te snuiten en te spoelen. Met als gevolg dat mijn overwinnaarskreet toch maar zwakjes klinkt.

Vanmorgen opnieuw een arsenaal druppeltjes om te verdampen, te slikken en te sproeien ingeslagen. De apotheker zal alvast in zijn handen wrijven dat het nieuwe schooljaar weer is begonnen.

Toch blijf ik het vreemd vinden. De hele zomervakantie - toch niet de meest warme en zonnige uit de geschiedenis - was er geen snottebel of kuchje te bespeuren, en zoonlief heeft toch bijna dagelijks met andere kinderen gespeeld. Maar twee dagen school zijn alweer genoeg om zijn snotneus terug in gang te zetten. Er zit ergens een wetmatigheid waar ik nog geen vinger op kan leggen.

Ik zal de borstvoeding van dochterlief dus nog maar een tijdje volhouden, pakweg twintig jaar zeg maar, kwestie van haar te wapenen met veel antistoffen tegen al die bacteriële en virale ellende.

En nu gaan we slapen, mijn dochter en ik ...

Oogomwalde zwaai,

Linneke