Terug naar school ...
Het is vandaag 1 september dus gedaan met de grote vakantie. Zoonlief mag naar de tweede kleuterklas. Hoe luidruchtig hij normaal gezien door het leven dendert, zo stil was hij vanmorgen eens we aan zijn schooltje stonden.
Ouders en grootouders waren welkom voor een kop koffie om de vernieuwde speelplaats in te wijden. Zo was het afscheid niet te bruusk en kwamen er geen traantjes aan te pas. Maar het gaf me toch een raar gevoel om na de schoolbel dochterlief buiten te rijden in de maxicosi en hem achter te laten.
De voorbije vakantie geeft een beetje een dubbel gevoel. Het gevoel vooral niet genoeg genoten te hebben van de tijd met hem want zoonlief is in een moeilijke fase en slaagt er moeiteloos in om me elke dag toch een paar keer op de kast te jagen. Tegenspreken, niet luisteren, luidkeels brullen, overal met zijn handen aanzitten waar hij vanaf moet blijven, zijn willetje willen doordrijven ... Zijn arsenaal aan 'vakantiepret' was werkelijk onuitputtelijk. Vooral als zijn zus net op mijn schoot zit, en bij voorkeur aan het drinken is, komt de deugnieterij als een duiveltje uit een doosje tevoorschijn. Met als gevolg dat ik me soms een regelrechte zeur voelde omdat ik hem constant moest corrigeren. Zonder veel resultaat overigens.
Dagelijks heb ik toch wel eens verzucht dat ik wou dat de school weer begon om de stand van mijn grijze haren niet teveel in de hoogte te jagen. En nu het zover is en hij terug naar school is ... mis ik hem. Echt. Ik zou hem gewoon weer bij mij willen om te knuffelen en te zoenen en hem te verzekeren dat ik hem voor eeuwig en altijd graag zal zien, ondanks alles.
Schoolse zwaai,
Linneke
Ouders en grootouders waren welkom voor een kop koffie om de vernieuwde speelplaats in te wijden. Zo was het afscheid niet te bruusk en kwamen er geen traantjes aan te pas. Maar het gaf me toch een raar gevoel om na de schoolbel dochterlief buiten te rijden in de maxicosi en hem achter te laten.
De voorbije vakantie geeft een beetje een dubbel gevoel. Het gevoel vooral niet genoeg genoten te hebben van de tijd met hem want zoonlief is in een moeilijke fase en slaagt er moeiteloos in om me elke dag toch een paar keer op de kast te jagen. Tegenspreken, niet luisteren, luidkeels brullen, overal met zijn handen aanzitten waar hij vanaf moet blijven, zijn willetje willen doordrijven ... Zijn arsenaal aan 'vakantiepret' was werkelijk onuitputtelijk. Vooral als zijn zus net op mijn schoot zit, en bij voorkeur aan het drinken is, komt de deugnieterij als een duiveltje uit een doosje tevoorschijn. Met als gevolg dat ik me soms een regelrechte zeur voelde omdat ik hem constant moest corrigeren. Zonder veel resultaat overigens.
Dagelijks heb ik toch wel eens verzucht dat ik wou dat de school weer begon om de stand van mijn grijze haren niet teveel in de hoogte te jagen. En nu het zover is en hij terug naar school is ... mis ik hem. Echt. Ik zou hem gewoon weer bij mij willen om te knuffelen en te zoenen en hem te verzekeren dat ik hem voor eeuwig en altijd graag zal zien, ondanks alles.
Schoolse zwaai,
Linneke
Reacties