Belly story
Hm, dochterlief is een maand oud dus hoog tijd om de lijfelijke balans van mama op te maken. De tweede zwangerschap heeft alvast duidelijk meer sporen nagelaten dan de eerste. Kon ik na de geboorte van zoonlief meteen weer in mijn gewone kleren, nu wil het maar niet lukken. Vooral de onderbuik en heupen zijn hemeltergend en alle broeken blijven dan ook op frustrerende hoogte haperen ...
En ook de weegschaal blijft vastgeroest. De zwangerschapskilo's zijn er af - uitgezonderd eentje - maar ik wil toch een paar kilo kwijt die ik ook ervoor al teveel meesleurde. Wie me vorige keer verzekerde dat borstvoeding de kortste weg naar vermageren is, kan een klap voor zijn kop krijgen want met de borstvoeding van zoonlief kwam ik maar liefst drie kilo bij en ook nu ziet het er niet naar uit dat ik gewicht zal verliezen door dochterlief het beste van moeder natuur te geven.
Volgende week mag ik voor het eerst naar de kine en ik zal haar alvast vragen om vooral de buikspieren wat aan te spannen. Verder hoop ik in augustus of september weer te beginnen met lopen dus hopelijk komt er dan wat verbetering in de stand van zaken.
En hoe zit het emotioneel en mentaal? Ik merk alvast dat ik toch anders omga met haar dan vroeger met hem. Zoonlief klemde ik vast, uit onzekerheid en ongerustheid maar ook een beetje door de wens om door hem in zijn hart gesloten te worden. Ik ging er van uit dat hij me elke seconde moest ruiken, zien en horen om door hem aanvaard te worden. Maar tijdens de jaren heb ik geleerd dat een kind bijna automatisch zijn ouders liefheeft en heel loyaal is. Zelfs de keren dat ik mijn geduld verloor en iets te hard voor hem was, heeft hij me vergeven. Dat maakt dat ik nu iets harder ben voor haar en vlugger mijn grenzen stel. Ik laat me niet meer door haar opeten en kan me zelfs voorstellen dat ik iets doe zonder haar - een half uurtje zonnebank of lopen bv - terwijl dat ondenkbaar was met zoonlief. Al wil dat uiteraard niet zeggen dat ik haar minder graag zie, enkel dat ik emotioneel misschien wat meer volwassen ben geworden als moeder.
Mature zwaai,
Linneke
En ook de weegschaal blijft vastgeroest. De zwangerschapskilo's zijn er af - uitgezonderd eentje - maar ik wil toch een paar kilo kwijt die ik ook ervoor al teveel meesleurde. Wie me vorige keer verzekerde dat borstvoeding de kortste weg naar vermageren is, kan een klap voor zijn kop krijgen want met de borstvoeding van zoonlief kwam ik maar liefst drie kilo bij en ook nu ziet het er niet naar uit dat ik gewicht zal verliezen door dochterlief het beste van moeder natuur te geven.
Volgende week mag ik voor het eerst naar de kine en ik zal haar alvast vragen om vooral de buikspieren wat aan te spannen. Verder hoop ik in augustus of september weer te beginnen met lopen dus hopelijk komt er dan wat verbetering in de stand van zaken.
En hoe zit het emotioneel en mentaal? Ik merk alvast dat ik toch anders omga met haar dan vroeger met hem. Zoonlief klemde ik vast, uit onzekerheid en ongerustheid maar ook een beetje door de wens om door hem in zijn hart gesloten te worden. Ik ging er van uit dat hij me elke seconde moest ruiken, zien en horen om door hem aanvaard te worden. Maar tijdens de jaren heb ik geleerd dat een kind bijna automatisch zijn ouders liefheeft en heel loyaal is. Zelfs de keren dat ik mijn geduld verloor en iets te hard voor hem was, heeft hij me vergeven. Dat maakt dat ik nu iets harder ben voor haar en vlugger mijn grenzen stel. Ik laat me niet meer door haar opeten en kan me zelfs voorstellen dat ik iets doe zonder haar - een half uurtje zonnebank of lopen bv - terwijl dat ondenkbaar was met zoonlief. Al wil dat uiteraard niet zeggen dat ik haar minder graag zie, enkel dat ik emotioneel misschien wat meer volwassen ben geworden als moeder.
Mature zwaai,
Linneke
Reacties