Alles gaat voorbij ...
Dochterlief klokt momenteel af op acht weken – ACHT (!!!!!!) weken alweer. Onvoorstelbaar gewoon. Ze is in die periode zowat zes centimeter gegroeid en twee kilo bijgekomen. En dat allemaal enkel en alleen op basis van borstvoeding. Goe poeier, zoals ze hier zeggen … :-)
Al heeft al dat gegroei ook een schaduwkantje want ze is intussen al uit een eerste reeks kleertjes gebarsten en dat geeft toch een wee gevoel. Haar te kleine kleertjes in een doos opbergen … Weten dat deze tijd nooit meer terugkomt. Bij zoonlief was er in het achterhoofd toch steeds de gedachte dat er nog een tweede kleintje zou kunnen komen, maar nu bij dochterlief weten we dat een derde telg geen optie is. En zo verdwijnen de kleinste babykleertjes definitief uit mijn leven – om een stelletje vriendinnen in blijde verwachting hopelijk nog blijer te maken. Ik zal toch eens een traantje wegpinken als ik de dozen uit huis zal dragen. Wat moet dat wel niet zijn als zelfs de grotere stukken, zoals de wieg, terug op zolder, bij zwangere vriendinnen of als koopwaar op ebay zullen verzeilen …
En zo geniet ik hardnekkig van elke seconde met babydochter. Ik drink alles in van haar : haar ronde wangetjes, haar mollige billetjes en armpjes, haar prille lachjes, haar bibberig pruillipje, haar frequente hikjes, de manier waarop ze haar kleine wereld van mensen en dingen verkent met heldere ogen, hoe ze onverstoorbaar blijft temidden het luidruchtige en drukke geweld van haar broertje en hoe ze plots vastberaden mijn aandacht opeist om aan haar basisbehoeften van eten, verversen of knuffels te voldoen …
Al heeft al dat gegroei ook een schaduwkantje want ze is intussen al uit een eerste reeks kleertjes gebarsten en dat geeft toch een wee gevoel. Haar te kleine kleertjes in een doos opbergen … Weten dat deze tijd nooit meer terugkomt. Bij zoonlief was er in het achterhoofd toch steeds de gedachte dat er nog een tweede kleintje zou kunnen komen, maar nu bij dochterlief weten we dat een derde telg geen optie is. En zo verdwijnen de kleinste babykleertjes definitief uit mijn leven – om een stelletje vriendinnen in blijde verwachting hopelijk nog blijer te maken. Ik zal toch eens een traantje wegpinken als ik de dozen uit huis zal dragen. Wat moet dat wel niet zijn als zelfs de grotere stukken, zoals de wieg, terug op zolder, bij zwangere vriendinnen of als koopwaar op ebay zullen verzeilen …
En zo geniet ik hardnekkig van elke seconde met babydochter. Ik drink alles in van haar : haar ronde wangetjes, haar mollige billetjes en armpjes, haar prille lachjes, haar bibberig pruillipje, haar frequente hikjes, de manier waarop ze haar kleine wereld van mensen en dingen verkent met heldere ogen, hoe ze onverstoorbaar blijft temidden het luidruchtige en drukke geweld van haar broertje en hoe ze plots vastberaden mijn aandacht opeist om aan haar basisbehoeften van eten, verversen of knuffels te voldoen …
Reacties