Wijvenblogweek ...

Mijn vrouwelijke medebloggers hebben een 'wijvenblogweek' gelanceerd, als reactie op de denigrerende toon waarmee de meeste blogs van vrouwen worden onthaald. Op een dergelijk initiatief wil ik uiteraard niet ontbreken. Niet dat hier zo'n hoogstaande literatuur te vinden is, maar sommige 'wijvenblogs' zijn echte pareltjes die naar waarde mogen geschat worden ... En ik ben solidair met mijn bloggende 'zusters'.

Thema van maandag was 'mijn wijflijf'. Na mijn eerste bevalling heb ik dat bewuste lijf helaas niet meer in zijn oorspronkelijke staat gekregen en momenteel (6,5 maanden zwanger) kamp ik met een walruscomplex dus dit is alvast een thema dat ik liever mijd. En jullie ook, trust me ... :-) Skip dus ...

Gisteren zou het over 'shoppen' gaan. Aangezien ik geen shopaholic ben en enkel functioneel op pad ga (lees: als ik echt iets nodig heb - hangt grotendeels samen met voorgaand puntje) heb ik ook daar geen aardschokkende mededelingen over te maken. Hier dus geen onthullingen over geheime prada-fantasieën, gucci-verslavingen en andere haut couture-toestanden. Skip two ...

Vandaag mag ik het hebben over 'mannen', een onderwerp waar elke zichzelf respecterende eigenares van een 'wijvenblog' hele epistels over kan plegen. Ik knoop dus graag aan bij de talloze wijvenblogs die al zijn gepleegd deze week. Want geloof me, met mannen heb ik genoeg ervaring om nog honderd jaar te bloggen ... Gelukkig hebben al die ontmoetingen met de zielige archetypen die elke vrouw wel herkent (de Man-die-zich-niet-kan-binden, de Man-die-ziekelijke-bevestiging-zoekt, de Jaloerse-man, de Ongezond-bezitterige-man, de Man-die-al-deze-charmes-tegelijk-bezit) er nooit toe geleid dat ik mannen begon te haten of te mijden. Ik leerde er wel uit.

De man die volgens mijn oorspronkelijke opvattingen perfect moest zijn voor mij (zelfde opleiding, zelfde sociale achtergrond, zelfde interesses zoals taal, reizen ...) bleek karakterieel totaal niet compatibel en na een jarenlang zenuwslopend gevecht had hij mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld zodanig ondermijnd dat er bijna niets overbleef van mijn echte 'ik'. Toen ik besefte dat ik in een dergelijke relatie vol ongezonde spanningen geen kind wou grootbrengen, vond ik pas de kracht om weg te gaan. Als ik geen respect van mijn partner afdwong, zou mijn kind ook nooit respect voor me opbrengen. Hoogstens medelijden. En een dergelijke moeder wou ik niet zijn.

Mijn uiteindelijke keuze heb ik me nog geen seconde beklaagd. Mijn liefste en ik hebben een totaal verschillende achtergrond en interessesfeer maar ik weet dat ik hem volledig kan vertrouwen, hij zou me nooit moedwillig kwetsen en hij heeft een gouden hart, karakter en humeur. Bij hem kan ik echt mezelf zijn, inclusief mijn kleine kantjes. Kortom, een tevreden wijf dus ...

Manminnende zwaai,

Linneke