Over demente nestjes en mannen die met de noorderzon verdwijnen ...
Typische zwangerschapsfenomenen beginnen zich steeds duidelijker te manifesteren. En dan heb ik het niet over het totale absenteïsme van enige taille, het brandend maagzuur en de frequente neusbloedingen die me deze zwangerschap durven plagen (daarvoor moet u elders zijn).
Gisteren keek ik met mijn liefste naar de Pappenheimers (was het gisteren?) en moest ik plots vaststellen dat ik kamp met een zwaar geval van zwangerschapsdementie ; terwijl ik normaal gezien probleemloos namen en begrippen uit mijn mouw schud om mijn liefste te imponeren, kwam ik deze keer nauwelijks verder dan: wacht, ik weet het, euh, allez, nu kan ik er niet op komen ... Mijn zwaar gedeukte imago en ik hebben de rest van de avond dan maar wijselijk gezwegen.
Een ander verschijnsel is de nestdrang. Terwijl mijn liefste en ik jarenlang geen meubelwinkel bezochten en zeker niet tijdens het weekend - tenzij met een geladen pistool tegen het hoofd -, lopen we er de voorbije weekends zowat de deur plat. Met een slinkende bankrekening tot gevolg want zoonlief heeft een gloednieuwe slaapkamer gekregen (zonder bed weliswaar, aangezien hij toch niet slaapt - hahaha) en ikzelf kan binnenkort een paar nieuwe keukenkastjes volstouwen. Mijn liefste zal het dus nog druk hebben de komende weken: kamer verven, kastjes in elkaar steken ... En dan zwijg ik nog over de to do lijstjes waarmee ik hem met de regelmaat van de klok om de oren sla. Ik hou zijn paspoort voorlopig dicht bij mij om te vermijden dat hij met de noorderzon naar het ander eind van de wereld ontsnapt ... :-)
Bezeten zwaai,
Linneke
Gisteren keek ik met mijn liefste naar de Pappenheimers (was het gisteren?) en moest ik plots vaststellen dat ik kamp met een zwaar geval van zwangerschapsdementie ; terwijl ik normaal gezien probleemloos namen en begrippen uit mijn mouw schud om mijn liefste te imponeren, kwam ik deze keer nauwelijks verder dan: wacht, ik weet het, euh, allez, nu kan ik er niet op komen ... Mijn zwaar gedeukte imago en ik hebben de rest van de avond dan maar wijselijk gezwegen.
Een ander verschijnsel is de nestdrang. Terwijl mijn liefste en ik jarenlang geen meubelwinkel bezochten en zeker niet tijdens het weekend - tenzij met een geladen pistool tegen het hoofd -, lopen we er de voorbije weekends zowat de deur plat. Met een slinkende bankrekening tot gevolg want zoonlief heeft een gloednieuwe slaapkamer gekregen (zonder bed weliswaar, aangezien hij toch niet slaapt - hahaha) en ikzelf kan binnenkort een paar nieuwe keukenkastjes volstouwen. Mijn liefste zal het dus nog druk hebben de komende weken: kamer verven, kastjes in elkaar steken ... En dan zwijg ik nog over de to do lijstjes waarmee ik hem met de regelmaat van de klok om de oren sla. Ik hou zijn paspoort voorlopig dicht bij mij om te vermijden dat hij met de noorderzon naar het ander eind van de wereld ontsnapt ... :-)
Bezeten zwaai,
Linneke
Reacties