Een visioen ...

Zoonlief was vanmorgen weer met geen stokken van zijn potje te krijgen. Typisch fenomeen op een weekdag waar ik soms de muren van oploop want hij kiest net het moment uit als ik al met mijn jas en tas klaarsta om te vertrekken ... Hij zat uitgebreid te bladeren in een boekje van Fun, mijn zuchten en aansporingen flagrant negerend. Vijf minuten, tien minuten, een kwartier ... De klok tikte ongenadig verder. Geen waterkansje meer om nog tijdig op het werk te geraken. Dat wordt dus weer overwerken vanavond en dus een stresserende avondspits ... Dat flitst allemaal door mijn hoofd terwijl hij op zijn gemak de natuur haar potjeswerk laat doen.

En plots had ik een visioen: zag ik hem over twintig jaar, gebarricadeerd in het kleinste kamertje met de krant of een tijdschrift. Volop de tijd nemend om zijn leesvoer door te nemen, en zich geen klap aantrekkend van het geweeklaag en gezeur van zijn toekomstige geliefde ...

Uiteindelijk stond de teller op welgeteld 27 minuten voordat hij kon scheiden van zijn dampende hoopje en ik me eindelijk samen met hem in de maandagochtendspits kon storten ... Hopelijk treft hij later een geliefde met een ietsiepietsie meer geduld dan zijn moeder!

Ongeduldige zwaai,

Linneke