Neen !

De beruchte ‘ik ben twee en ik zeg nee!’-fase van zowat elke peuter blijkt zich nog tot ver in de derde jaargang van zoonlief uit te strekken. Al gaat het met perioden. Soms is hij een mak lammetje dat gewillig meewerkt om zich dan plots te ontpoppen tot een waar slagschip.

Momenteel zitten we weer volop in een ‘neen’-fase. Zoonlief is zwaar verkouden maar weigert halsstarrig om zijn neus te snuiten. Als ik nog maar een zakdoek bovenhaal, gaat hij al gillend op de vlucht, inclusief de snotslingers. En ik vertik het om hem achterna te zitten want dan zou hij teveel plezier hebben in die slapsticktoestand.

Ik wacht dus gewoon af en als ik hem te pakken krijg op een onbewaakt ogenblik, pak ik hem beet. Je kan iemand natuurlijk niet dwingen om te snuiten, dus dan maakt hij kennis met het alternatief: spoelen met fysiologisch water, waar hij - zo mogelijk - een nog grotere hekel aan heeft. Een ware veldslag is het dus telkens opnieuw. Maar ik hou koppig vol want anders raken zijn ogen en oren weer ontstoken en is de ellende helemaal niet meer te overzien. Enkele keren per dag neem ik hem dus in een klemgreep om de neus te reinigen, terwijl hij krijst en brult alsof ik hem aan een vleeshaak pin. Als ik binnenkort door de buren aan de galg wordt gepraat en voor onbepaalde duur achter de tralies vlieg, weten jullie dus meteen de oorzaak ...

Zijn koppig weerwerk manifesteert zich uiteraard op nog tal van andere terreinen: nagels knippen, aankleden, uitkleden, eten, slapen ... Kortom, alles waar hij zich kan laten gelden, gebruikt hij om ons de kast op te jagen en zijn ijzeren wil te demonstreren. Ik tel af tot er weer een periode van windstilte intreedt en het oorlogsschip de zeilen weer strijkt ...

Fysiologische zwaai,

Linneke