Stoom aflaten ...

Was ik gisteren nog lichtjes euforisch met het resultaat van ons harde werk van de voorbije weken en maanden, vandaag hebben ze dat vreugdevuur vakkundig gedoofd ... Blijkbaar wordt arbeidsvreugde en werklust liefst zoveel mogelijk in de kiem gesmoord - stel je voor : ik zou eens met plezier kunnen komen werken ... :-)

Als ik ooit een goede raad mag geven aan jongeren aan het begin van hun schoolcarrière: kies nooit voor een opleiding communicatie, laat staan voor een loopbaan! Na een dikke tien jaar communicatiewerk kan ik enkel besluiten dat alles wat verkeerd gaat, aan 'slechte' communicatie wordt toegeschreven en dat alles wat er goed uit ziet, zeker nooit onze verdienste is ...

Eigenlijk ben ik gewoon flink boos nu want de directie heeft mijn overste onverwacht aangevallen op tal van fronten over uiteenlopende futiliteiten, waarop ze natuurlijk compleet onvoorbereid was en zich dus niet kon verweren. Terwijl elke opmerking probleemloos kan worden gecounterd. Er valt ons dus niets te verwijten maar de sfeer van de 'oncapabele communicatiedienst' is toch maar weer eens geschetst. Als we fouten maken, ben ik de eerste om dat te erkennen en te proberen herstellen maar ik vertik het om commentaar te slikken die op niets is gebaseerd. Maar ja, ik ben maar voetvolk en werkvee dus wat kan ik uiteindelijk doen? Al zwanzend heb ik mijn overste gezegd dat mijn dienst publieke excuses eist van de directie omdat ons imago weer maar eens onterecht is bezoedeld. Maar ik weet heel goed dat het hoogste dat we kunnen bekomen, eens een week is waarin ze niets te zeggen hebben over communicatie want dat betekent dat ze eens niets gevonden hebben om lastig over te doen.
Gefrustreerde zwaai,
Linneke

Reacties

Anoniem zei…
ik hoop dat je hier van de gepaste mensen wederwoord op krijgt;
ik steun jou volledig;

nina
17 januari 2008 om 17:19
Martha zei…
Getver, dat is een vervelende situatie, sterkte!
22 januari 2008 om 18:05
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-) De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ... Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar . Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassinge...
Meer lezen

Verslaafd ...

Afbeelding
Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Meer lezen

Tranen voor Afghanistan

Afbeelding
Foto © Mikhail Galustov Een 20-tal jaren geleden werkte ik met hart en ziel voor Artsen Zonder Grenzen, de organisatie die ik nog steeds een heel warm hart toedraag. De voorbije dagen denk ik volop terug aan die tijd want het nieuws uit Afghanistan – de onstuitbare opmars van de Taliban - brengt tal van herinneringen naar boven.  In november 2001, kort nadat de Taliban verdreven waren uit Mazar-i-Sharif, ging ik het land in via Turkmenistan, samen met een handvol collega’s. Bedoeling was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk hulp het land in te krijgen, niet alleen broodnodige ondersteuning voor de lokale ziekenhuizen die al jaren met quasi geen middelen moesten blijven draaien, maar ook voor de vele vluchtelingenkampen (proper drinkwater, latrines …) want de winter stond voor de deur. Ik had wel al een aantal buitenlandse missies achter de rug, maar een land dat zo verscheurd was door jarenlange oorlog en terreur, was toch wel een onwezenlijke ervaring. Gelukkig had ik heel ervaren...
Meer lezen