Stoom aflaten ...

Was ik gisteren nog lichtjes euforisch met het resultaat van ons harde werk van de voorbije weken en maanden, vandaag hebben ze dat vreugdevuur vakkundig gedoofd ... Blijkbaar wordt arbeidsvreugde en werklust liefst zoveel mogelijk in de kiem gesmoord - stel je voor : ik zou eens met plezier kunnen komen werken ... :-)

Als ik ooit een goede raad mag geven aan jongeren aan het begin van hun schoolcarrière: kies nooit voor een opleiding communicatie, laat staan voor een loopbaan! Na een dikke tien jaar communicatiewerk kan ik enkel besluiten dat alles wat verkeerd gaat, aan 'slechte' communicatie wordt toegeschreven en dat alles wat er goed uit ziet, zeker nooit onze verdienste is ...

Eigenlijk ben ik gewoon flink boos nu want de directie heeft mijn overste onverwacht aangevallen op tal van fronten over uiteenlopende futiliteiten, waarop ze natuurlijk compleet onvoorbereid was en zich dus niet kon verweren. Terwijl elke opmerking probleemloos kan worden gecounterd. Er valt ons dus niets te verwijten maar de sfeer van de 'oncapabele communicatiedienst' is toch maar weer eens geschetst. Als we fouten maken, ben ik de eerste om dat te erkennen en te proberen herstellen maar ik vertik het om commentaar te slikken die op niets is gebaseerd. Maar ja, ik ben maar voetvolk en werkvee dus wat kan ik uiteindelijk doen? Al zwanzend heb ik mijn overste gezegd dat mijn dienst publieke excuses eist van de directie omdat ons imago weer maar eens onterecht is bezoedeld. Maar ik weet heel goed dat het hoogste dat we kunnen bekomen, eens een week is waarin ze niets te zeggen hebben over communicatie want dat betekent dat ze eens niets gevonden hebben om lastig over te doen.

Gefrustreerde zwaai,

Linneke