Loslaten

Aangezien ik graag mijn kindjes wil zien opgroeien en dus geen zin heb in een voortijdige dood door werkperikelen, ben ik me momenteel aan het bekwamen in het nobele ambt van het 'loslaten'. In de praktijk komt dat vooral neer op zwijgen en slikken. En daar ben ik dus niet goed in, absoluut niet.

Maar ik heb intussen geleerd dat je soms meer wint door zaken over je heen te laten gaan dan door steeds je grote gelijk te willen halen, ook al is de verleiding soms zo groot. Misschien is de belangrijkste les wel de realisatie dat je soms moet luisteren naar de betekenis achter woorden en niet alles te letterlijk nemen. Soms doen mensen boude uitspraken die op niets zijn gestoeld en dan heb je de keuze: ofwel begin je een potje jij-bakken met wederzijdse verwijten en een escalerend conflict, ofwel zoek je naar de emoties achter die uitval en probeer je daar iets aan te doen door ze een plaats te geven en dus te erkennen. Wat trouwens niet hetzelfde is als die persoon gelijk te geven, laat dat duidelijk zijn.



Het is heel hard en heel moeilijk, en soms heb ik best zin om ook eens mijn gedacht te zeggen en niet langer onterechte verwijten te slikken, maar anderzijds hou ik me voor ogen dat ik daar enkel een kortstondige overwinning mee zal behalen. Iedereen heeft het recht op zijn / haar emoties, hoe onterecht die ook mogen lijken. Dat laatste is niet de essentie en niet waar het over gaat. Ik heb dus mijn trots ingeslikt en probeer op een constructieve manier met de emoties van de ander om te gaan.

Toen ik nadien weer achter mijn pc zat, had ik het wel moeilijk omdat ik zoveel tegenargumenten heb en zoveel zaken heb moeten aanhoren die compleet indruisen tegen mij als persoon en als 'professional'. Maar ik heb een lesje relativering geprobeerd door te denken aan de mensen die pas echt problemen hebben : een stukgelopen relatie, een ernstige ziekte, werkloosheid ... In het licht daarvan is dit conflict maar een detail.

Heeft het geholpen? Niet echt want ik lag vannacht nog altijd urenlang te piekeren over het gebeurde maar anderzijds ben ik ervan overtuigd dat ik de juiste weg volg want als diensthoofd is het mijn verantwoordelijkheid om crisissen te bezweren en niet om brandjes te stoken. Zwijgen en slikken dus. Maar ik ben daar dus niet goed in, absoluut niet zelfs ...