Feest!

Juist telefoon gekregen van de landelijke kinderopvangdienst en - hoera hoera! - we hebben opvang gevonden voor ons ukje in wording!!!!!

Jullie liggen waarschijnlijk allemaal plat van het lachen dat dit voor zo'n hoerastemming kan zorgen want ukje zit nauwelijks 14 weken in de buik en de planning van zijn/haar eerste jaren is al rond... Maar het is echt wel nodig om zo vlug op zoek te gaan. We moeten trouwens nu al met twee onthaalmoeders werken want de enige in Berlare die nog fulltime werkt, heeft pas plaats vanaf 2010 (!) dus zo manisch overcontrolerend ben ik niet.

Het bleek trouwens een heel puzzelwerk te zijn maar er zijn nu toch twee onthaalmoeders - waaronder zoonlief zijn moeke Sandy - wiens 'dienstrooster' op elkaar afgestemd is geraakt zodat we al één zorg minder hebben.

Ik kan het dus niet genoeg benadrukken. Lieve vriendinnetjes, zodra je teststaafje roze kleurt, nog voordat je het zelfs je liefste vertelt: spring meteen op de telefoon en pc en begin te bellen en te mailen om een plaatsje vast te krijgen. Meteen!

Wij zijn beginnen zoeken op 6 weken zwangerschap en enkel dankzij drie maanden bijkomend ouderschapsverlof zijn we veilig aan wal geraakt. Hallucinant maar heel erg realiteit ...

Opgeluchte zwaai,

Linneke

Reacties

Martha zei…
Oef, gelukkig heb ik de vruchtbare jaren reeds achter mij gelaten. Had geen idee dat kiddo's zo jong al reden tot stress kunnen zijn ;-)
18 december 2007 om 18:52
Lin's ding zei…
Linneke, van harte gefeliciteerd met je b.i.b (is baby in buik natuuurlijk) Wat leuk om zo mee te genieten hoe dat allemaal verloopt. Wat een gedoe zeg met al dat geregel. Vergeet vooral niet te genieten van dat wondertje
19 december 2007 om 23:25
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

Afbeelding
Dit verhaal begint midden maart 2018. Een mamapoes op de dool besluit een nestje kittens te krijgen in een stalling achter een café. De alerte cafébaas merkt op 31 maart dat de mamapoes verdwenen lijkt en dat het nestje hulpeloos alleen is achtergebleven. Hij contacteert het asiel en ze besluiten nog even af te wachten, in de hoop dat de mama toch nog terugkeert. Op 1 april blijken 2 kittens de kille nacht niet overleefd te hebben dus het asiel grijpt in en brengt het overblijvende drietal onder bij een kattenpleeggezin. De kittens worden Fanta, Sprite en Icetea gedoopt, als knipoog naar hun geboorteplaats aan het café. Een paar dagen zweven ze tussen leven en dood, terwijl ze moeten leren drinken van een flesje. Maar het blijken drie vechtertjes en ze overleven hun bikkelharde start. Ze blijken gelukkig beland in een heus kattenparadijs, waar ze dag na dag verder aansterken en uitgroeien tot speelse en sociale katjes. Na een paar weken mogen we als potentieel adoptiegezin op bezoek,
Meer lezen

14 juni

Afbeelding
Vandaag net één jaar geleden liep de zusterliefde tussen Fanta en Sprite, na meer dan één jaar, compleet onvoorzien en totaal onherstelbaar op de klippen. Tot die dag leefden we samen in het kattenparadijs. Maar plots, van de ene dag op de andere, was het voorbij . Sindsdien leven ze elk hun eigen leven, zo ver mogelijk van elkaar verwijderd. En ontplooien ze zich elk op hun manier. Sprite is onze transgenderkat , met geen greintje valsheid in haar gespierde lijf. En dan Fanta : sindsdien zo hypersensitief dat we haar moeten afschermen van alle prikkels. Na het plaatsen van een binnendeur tussen boven- en benedenverdieping, zodat ze totaal niet meer met elkaar in contact konden komen, leek Fanta eventjes rust te vinden in haar hoofd. Maar na een paar maanden huiselijke vrede ging het weer steil bergaf met haar. Vooral het wildplassen escaleerde van eens om de zoveel weken tot elke dag meermaals. Alles was opnieuw een trigger voor haar. Een onhoudbare situatie dus. Zodat we de besliss
Meer lezen

Leren zwijgen ...

Ik moet leren zwijgen. Dringend. Maar soms kan ik me gewoon niet bedwingen en lever ik ongevraagd commentaar. En dat wordt meestal niet in dank afgenomen. Ik heb daarover in het verleden al een paar staaltjes geschreven, tot jullie grote vermaak ... ( denk maar aan deze - of beter nog deze - en laten we vooral deze niet vergeten ). Vroeger liet ik enkel mijn blik spreken maar ook dat zorgde soms voor agressieve reacties. Maar nu kan ik zelfs mijn mond niet meer houden ... Gisteren gezinsgewijs naar een fastfoodtent gegaan want mijn liefste had een onbedwingbare trek in een burger. Zoonlief dook meteen in de binnenspeeltuin terwijl ik toekeek met dochterlief. Midden in de speeltuin zat een tweejarige peuter met frietjes en een potje mayonaise smaakvol te eten en te kliederen. Vond ik niet meteen een goed idee want vooral peuters smeren en morsen overal eten, en dan vooral sausjes, en daar rollebollen al die andere kinderen dan doorheen. Maar ik zweeg. Een andere moeder sprak de mayo
Meer lezen