Oh, happy days!

De voorbije weken is het hectisch in het kwadraat geweest op het werk. Vandaar de lange stiltes op dit blogfront. En dat vertaalde zich thuis helaas ook in een kortaangebonden en langtenige zeurmoeder. Maar er is licht aan het eind van de tunnel want het werk begint een beetje te vlotten, en dat vertaalt zich in een iets beter slaappatroon, een iets toegenomen zielerust en dus een iets stijgende humeurbarometer. :-)

Al heeft het blijkbaar ook wel zijn voordelen om eens kortaangebonden en chefferig te zijn op het thuisfront want gisteren gehoorzaamde zoonlief voor het eerst op slag bij de start van mijn afteldreigement richting 'de hoek'. Zelfs mijn liefste wierp me een verbijsterde blik toe want ons monstertje is normaal gezien niet zo'n mak lammetje. Meestal is elke 'neen' van ons enkel het startsein voor een urenlang gevecht want meneer is gezegend met een granieten wil en een betonijzeren koppigheid. Daar bijten we dus geregeld onze tanden op stuk. Maar dat was gisteren even anders; genoeg is genoeg, dacht ik, en dat was zelfs voor deze bijna 3-jarige heel duidelijk.

Misschien een aanpak om ook op het werk eens uit te proberen want hier jeuken mijn handen ook bij tijden om eens iemand duchtig aan de oren te trekken of op afzondering in de hoek te plaatsen.