Kinderen

Deze week was ik s ochtends bijna getuige van een zwaar ongeval. Toen ik zoonlief veilig - nou ja, dat hoop ik tenminste want sommige berichten doen je vertrouwen in scholen niet meteen deugd - had afgezet, was even verder de straat volledig afgesloten. Ambulance, MUG, brandweer, politie, medische tent ... het zag er duidelijk niet goed uit voor de betrokkenen.

s Avonds bleek het te gaan om een 19-jarige jongen die op slag was gedood bij het ongeval.

Dan moet je toch even slikken. Want ik kon mijn zoon s avonds weer probleemloos in de armen sluiten, maar andere ouders moesten op hetzelfde moment afscheid nemen van hun kind. En dat lijkt me gewoon hartbrekend, of je kind nu 2, 19 of 26 is ...

Reacties

Anoniem zei…
Inderdaad, je mag daar niet te lang bij stilstaan denk ik, of je geraakt in paniek. 't Leven hangt aaneen met toevalligheden, willen of niet.
Martha zei…
Koester het moment van nu, dat is de enige 'echte' tijd die we hebben.

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

14 juni

Leren zwijgen ...