Het leven zoals het is, deze week ...

Nu de eerste opsporingsberichten me bereiken een vlugge boodschap om te laten weten dat alles prima gaat ten huize Bollewerk en ten velde. Maar het was een vergaderrijke en vormingsvolle week die maar weinig tijd liet voor bloguitstapjes.

In al die drukte toch nog een tandartsbezoek kunnen afleggen en oef: alles in orde. Er was weliswaar een stukje van een vulling gebroken maar dat heeft ze probleemloos kunnen herstellen - zelfs zonder verdoving. Dat zit zo, ik haat spuitjes en zolang ik niet krimpend van de pijn uit haar tandartsstoel spring om als een bloedend konijn haar wachtkamer in te stormen, respecteert ze mijn vrees zoveel mogelijk door alle activiteiten tot op mijn pijngrens zonder verdovingsspuit uit te voeren. En ja, ik bijt liever eens even harder op mijn tanden (enkel figuurlijk want ik vermoed dat er fikse boetes en gevangenisstraffen staan op het afknauwen van tandartsvingers) dan een spuit in mijn bek te krijgen en dan urenlang met hamsterwangen rond te sjouwen.

Ik heb trouwens eens gehoord dat je ook kinderen best zo vroeg mogelijk meeneemt naar de tandarts, om die vertrouwd te maken met deze vorm van witte jas en geen angst aan te kweken, maar aangezien ik zelf altijd met klamme handjes in de wachtzaal zit en met afgrijzen in de tandartsstoel kruip, lijk ik niet meteen de aangewezen persoon om zoonlief een ontspannen houding ten aanzien van tandartsen aan te leren. Iemand tips?

Onverdoofde zwaai,

Linneke