Het leven zoals het is, deze week ...

Nu de eerste opsporingsberichten me bereiken een vlugge boodschap om te laten weten dat alles prima gaat ten huize Bollewerk en ten velde. Maar het was een vergaderrijke en vormingsvolle week die maar weinig tijd liet voor bloguitstapjes.

In al die drukte toch nog een tandartsbezoek kunnen afleggen en oef: alles in orde. Er was weliswaar een stukje van een vulling gebroken maar dat heeft ze probleemloos kunnen herstellen - zelfs zonder verdoving. Dat zit zo, ik haat spuitjes en zolang ik niet krimpend van de pijn uit haar tandartsstoel spring om als een bloedend konijn haar wachtkamer in te stormen, respecteert ze mijn vrees zoveel mogelijk door alle activiteiten tot op mijn pijngrens zonder verdovingsspuit uit te voeren. En ja, ik bijt liever eens even harder op mijn tanden (enkel figuurlijk want ik vermoed dat er fikse boetes en gevangenisstraffen staan op het afknauwen van tandartsvingers) dan een spuit in mijn bek te krijgen en dan urenlang met hamsterwangen rond te sjouwen.

Ik heb trouwens eens gehoord dat je ook kinderen best zo vroeg mogelijk meeneemt naar de tandarts, om die vertrouwd te maken met deze vorm van witte jas en geen angst aan te kweken, maar aangezien ik zelf altijd met klamme handjes in de wachtzaal zit en met afgrijzen in de tandartsstoel kruip, lijk ik niet meteen de aangewezen persoon om zoonlief een ontspannen houding ten aanzien van tandartsen aan te leren. Iemand tips?

Onverdoofde zwaai,

Linneke

Reacties

Martha zei…
Ow, grote griezels, tandartsen zijn ook niet mijn favoriete bezoekadres...
26 oktober 2007 om 15:54
Anoniem zei…
Ik haat het bezoek aan de tandarts... Ook al doet het geen pijn (jawel, geef mij maar verdoving), dat geluid, precies boormachines in uwe mond. En dan al dat speeksel dat je nergens kwijt kan, je mag niet slikken, je ligt daar met je mond open en dan slaagt die tandarts er nog in u allerlei vragen op te stellen waar je alleen maar met 'uhu' kunt op antwoorden. Wat uw zoontje betreft, laat iemand anders meegaan :)
27 oktober 2007 om 16:48
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-) De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ... Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar . Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassinge...
Meer lezen

Verslaafd ...

Afbeelding
Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Meer lezen

Tranen voor Afghanistan

Afbeelding
Foto © Mikhail Galustov Een 20-tal jaren geleden werkte ik met hart en ziel voor Artsen Zonder Grenzen, de organisatie die ik nog steeds een heel warm hart toedraag. De voorbije dagen denk ik volop terug aan die tijd want het nieuws uit Afghanistan – de onstuitbare opmars van de Taliban - brengt tal van herinneringen naar boven.  In november 2001, kort nadat de Taliban verdreven waren uit Mazar-i-Sharif, ging ik het land in via Turkmenistan, samen met een handvol collega’s. Bedoeling was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk hulp het land in te krijgen, niet alleen broodnodige ondersteuning voor de lokale ziekenhuizen die al jaren met quasi geen middelen moesten blijven draaien, maar ook voor de vele vluchtelingenkampen (proper drinkwater, latrines …) want de winter stond voor de deur. Ik had wel al een aantal buitenlandse missies achter de rug, maar een land dat zo verscheurd was door jarenlange oorlog en terreur, was toch wel een onwezenlijke ervaring. Gelukkig had ik heel ervaren...
Meer lezen