Traantjes...

De eurocent van zoonlief is beginnen vallen: hm, die school is dus geen eenmalig gebeuren maar zowaar verplichte kost... Heel wat minder leuk plots, vond zoonlief!

Vanmorgen gingen zijn vingers dan ook als wielklemmen rond mijn benen (nog een geluk dat ik een broek aan had...) en zette een fikse huilbui de speelplaats zowat onder water. Niet leuk, helemaal niet leuk om op die manier afscheid te nemen. En intussen mag je niets laten blijken van je brekende hart en van je groeiende 'goesting' om hem op te pakken en samen snel weg te rennen en ons thuis te verschansen.
Ach knulletje, het komt allemaal wel weer goed. Over een weekje gaat het vast al wat beter, dan begin je je klasgenootjes te kennen en kijk je misschien zelfs al uit naar het versje of liedje dat je die dag zal leren. Ik wens het je echt toe, een zorgeloze schooltijd vol leuke vriendjes en met lieve juffen.

Hoopvolle zwaai,

Linneke

Reacties

Valerie zei…
ik was naar het schijnt ook zo:
de eerste dag stond ik al om zes uur 's ochtends vol ongeduld te wachten,
de tweede dag ging ik braaf op tijd naar school,
de derde dag was het wenen en brullen geblazen...
Anoniem zei…
En later kijkt hij erop terug als the time of his life!
Martha zei…
Het hoort er allemaal bij.
helaas zie ik geen plaatje bij 'traantjes'
Eva zei…
En wie sprak ooit deze wijze woorden??

Maar nu gaat het weer een hele tijd over Branco terwijl ik me zo had voorgenomen om deze blog eens helemaal te reserveren voor mij, de persoon, niet enkel de moeder...

Hahahahaaaaaaaa (doe maar lekker voort hoort, 't is erg leuk)

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni