Pluimstaart Loki


Pluimstaart Loki, originally uploaded by linnekevw.

Hoog tijd dat ook mijn meisjes eens een plekje krijgen op mijn blog. Pluimstaart Loki bijt alvast de spits af.

Een unicum dat ik haar eens zo dicht heb kunnen fotograferen want normaal gezien laat ze niets of niemand dichter dan 1 meter naderen - behalve haar eetbakje weliswaar want eten is het summum van haar bestaan. De erfenis waarschijnlijk van haar 'wilde' start met weinig menselijk contact en nog minder voedsel.

Na vijf jaar draagt ze dus nog altijd een ongetemde factor in zich. Lekker knuffelen met haar blijft een onmogelijkheid, en toch verlangt ze er soms naar want dan loopt ze te piepen en tegen onze benen te strijken maar zodra we haar maar proberen aanraken, schiet ze er weer vandoor. Heel jammer maar ik denk dat we haar nu niet meer zullen kunnen veranderen...

Maar je merkt, lieve Loki, ondanks je onwil om mensen te laten naderen, vangen we je toch al eens op de gevoelige plaat. Got ya!

PS: wie goed kijkt, ziet ook oudere poezenzus Jambo op de achtergrond...

Reacties

Martha zei…
Wat een mooie poes en wat een lief koppie. Er staat me iets bij met de naam 'loki' was dat niet een god die een tikkeltje onbetrouwbaar was, nooit weten waar je aan toe bent of zo? Heb je bewust voor deze naam gekozen?
Linneke zei…
Inderdaad, voor Loki zocht ik een naam voor een sterke persoonlijkheid. Ze kwam nl. als tweede, na mijn eerste kat 'Jambo' (Swahili voor 'hallo'). Jambo is heel eigengereid en zelfbewust, dus een kneusje had ze zo verdreven.
Loki heeft een moeilijke start gekend want ze is geboren in het wild, gevangen toen ze drie maanden oud was en eigenlijk nooit echt handtam geraakt. Ze moet die eerste maanden ook veel honger hebben geleden want ze vreet ook nu nog alles op dat los en vast zit.
Ze is heel lief en hunkert soms echt naar affectie maar toch is ze er ook weer heel erg bang voor en durft ze mensen niet te laten naderen, ook al geven die haar al vijf jaar eten. :-)
Met haar naam had ik haar weerbaarheid, inventiviteit en zelfs een tikje sluwheid willen meegeven, maar ze is vooral heel schuw. Wel een beetje jammer want ze straalt een enorme behoefte aan knuffels uit maar kan er zich toch niet toe brengen om ons dicht genoeg te laten naderen. Ze is een beetje het slachtoffer van haar wilde natuur, vrees ik.
Martha zei…
Wie weet en gaat deze Loki jou nog verbazen en overkomt zij haar angst. Zou me niet verbazen.

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni