Het thuisfront

Nog twee weken hell's kitchen op het werk en dan mag ik een maand lang heerlijk op mijn lauweren rusten. Nou ja, aangezien zoonlief het alweer niet meer op slapen heeft begrepen deze voorbije weken, zal daar weinig uitrusten en bijslapen bij zijn, maar het zal al deugd doen dat de riem vier weken lang af mag.

Wat dat slapen betreft, zijn we vannacht trouwens op drastische maatregelen overgestapt. Nadat we de zevende keer uit bed mochten om vast te stellen dat zoonlief helemaal niets nodig had, maar blijkbaar gewoon geen zin had om door te slapen, hebben we rond 3u vannacht koudweg onze kamerdeur gesloten en de babyfoon afgezet. Konden we eindelijk eens een paar uren doorslapen. Niet meteen een techniek die navolging verdient maar na twee weken gebroken nachten, beginnen we er stilaan ook weer gebroken uit te zien, en ik wil voor geen geld terug naar een jaar geleden. Toen leefde ik enkel nog op automatische piloot na twee jaar chronisch slaaptekort. Ik begrijp nog steeds niet hoe ik dat ooit heelhuids heb kunnen overleven.
Het was trouwens een vreemd weekend. Zaterdag zijn onze buren vertrokken, terug naar Italië. Ik vind het vooral jammer voor zoonlief want hun jongste kindje, Margaux, was ongeveer zijn leeftijd en kwam zowat dagelijks spelen (zie foto). We moeten dus dringend op zoek naar een nieuw speelkameraadje voor zoonlief! Vandaag zouden onze nieuwe buren al arriveren. Hopelijk vallen ze een beetje mee en zijn ze iets minder luidruchtig dan onze vroegere, achtereenvolgens Afrikaanse en Italiaanse, buren.

Verder was er zaterdag ook nog een paella-straatfeest, extra handig in een doodlopende straat. Ons huis is misschien niet meteen mijn droomhuis maar voor zoonlief hadden we echt niet beter kunnen wonen. Want zodra het even droog is, komen horden kinderen tussen 1 en 14 jaar uit de diverse deuren gesijpeld en wordt onze straat één groot speelplein met fietsen, skateboards, stoepkrijtjes, voetballen, springtouwen enzomeer.

Met ook de nodige valpartijen tot gevolg bij al dat geëxperimenteer rond fysische wetmatigheden in de stijl van 'hoe snel kan ik?' en 'hoe scherp kan ik een bocht nemen?'. Vanmorgen slaagde zoonlief er alvast in zijn onthaalmoeder de stuipen op het lijf te jagen met zijn oorlogstrofeeën: een joekel van een buil op het voorhoofd en een grote schaafwonde op de pols. Wat zijn mama moedig de commentaar ontlokte: what's doesn't kill him, makes him stronger!

Omzwachtelde zwaai,

Linneke