Het thuisfront

Nog twee weken hell's kitchen op het werk en dan mag ik een maand lang heerlijk op mijn lauweren rusten. Nou ja, aangezien zoonlief het alweer niet meer op slapen heeft begrepen deze voorbije weken, zal daar weinig uitrusten en bijslapen bij zijn, maar het zal al deugd doen dat de riem vier weken lang af mag.

Wat dat slapen betreft, zijn we vannacht trouwens op drastische maatregelen overgestapt. Nadat we de zevende keer uit bed mochten om vast te stellen dat zoonlief helemaal niets nodig had, maar blijkbaar gewoon geen zin had om door te slapen, hebben we rond 3u vannacht koudweg onze kamerdeur gesloten en de babyfoon afgezet. Konden we eindelijk eens een paar uren doorslapen. Niet meteen een techniek die navolging verdient maar na twee weken gebroken nachten, beginnen we er stilaan ook weer gebroken uit te zien, en ik wil voor geen geld terug naar een jaar geleden. Toen leefde ik enkel nog op automatische piloot na twee jaar chronisch slaaptekort. Ik begrijp nog steeds niet hoe ik dat ooit heelhuids heb kunnen overleven.
Het was trouwens een vreemd weekend. Zaterdag zijn onze buren vertrokken, terug naar Italië. Ik vind het vooral jammer voor zoonlief want hun jongste kindje, Margaux, was ongeveer zijn leeftijd en kwam zowat dagelijks spelen (zie foto). We moeten dus dringend op zoek naar een nieuw speelkameraadje voor zoonlief! Vandaag zouden onze nieuwe buren al arriveren. Hopelijk vallen ze een beetje mee en zijn ze iets minder luidruchtig dan onze vroegere, achtereenvolgens Afrikaanse en Italiaanse, buren.

Verder was er zaterdag ook nog een paella-straatfeest, extra handig in een doodlopende straat. Ons huis is misschien niet meteen mijn droomhuis maar voor zoonlief hadden we echt niet beter kunnen wonen. Want zodra het even droog is, komen horden kinderen tussen 1 en 14 jaar uit de diverse deuren gesijpeld en wordt onze straat één groot speelplein met fietsen, skateboards, stoepkrijtjes, voetballen, springtouwen enzomeer.

Met ook de nodige valpartijen tot gevolg bij al dat geëxperimenteer rond fysische wetmatigheden in de stijl van 'hoe snel kan ik?' en 'hoe scherp kan ik een bocht nemen?'. Vanmorgen slaagde zoonlief er alvast in zijn onthaalmoeder de stuipen op het lijf te jagen met zijn oorlogstrofeeën: een joekel van een buil op het voorhoofd en een grote schaafwonde op de pols. Wat zijn mama moedig de commentaar ontlokte: what's doesn't kill him, makes him stronger!

Omzwachtelde zwaai,

Linneke

Reacties

Anoniem zei…
't Is niet alleen zoonlief die zich kostelijk amuseert met het ravotten op straat hé. Er is een groter exemplaar dat sterk op zoonlief gelijkt die ook steevast een balletje staat mee te shotten als ik langskom ;-))
Groetjes,
De dansschoen
2 juli 2007 om 17:54
Anoniem zei…
Het klinkt toch wel als een hele gezellige leefbare buurt waar u zich bevindt. En het lijkt mij een zalig vooruitzicht om een maand op de lauweren te mogen rusten, wel worden er blogjes verwacht hoor!
3 juli 2007 om 20:19
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-) De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ... Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar . Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassinge...
Meer lezen

Verslaafd ...

Afbeelding
Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Meer lezen

Tranen voor Afghanistan

Afbeelding
Foto © Mikhail Galustov Een 20-tal jaren geleden werkte ik met hart en ziel voor Artsen Zonder Grenzen, de organisatie die ik nog steeds een heel warm hart toedraag. De voorbije dagen denk ik volop terug aan die tijd want het nieuws uit Afghanistan – de onstuitbare opmars van de Taliban - brengt tal van herinneringen naar boven.  In november 2001, kort nadat de Taliban verdreven waren uit Mazar-i-Sharif, ging ik het land in via Turkmenistan, samen met een handvol collega’s. Bedoeling was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk hulp het land in te krijgen, niet alleen broodnodige ondersteuning voor de lokale ziekenhuizen die al jaren met quasi geen middelen moesten blijven draaien, maar ook voor de vele vluchtelingenkampen (proper drinkwater, latrines …) want de winter stond voor de deur. Ik had wel al een aantal buitenlandse missies achter de rug, maar een land dat zo verscheurd was door jarenlange oorlog en terreur, was toch wel een onwezenlijke ervaring. Gelukkig had ik heel ervaren...
Meer lezen