Branco's eerste afscheid

Morgen gaat zoonlief voor het laatst naar de onthaalmoeder. Zijn 'moeke Sandy' heeft zowat 1,5 jaar voor hem gezorgd met volle toewijding. Hij had er alles wat zijn hartje begeerde: knuffels, verzorging, lekker eten, speelkameraadjes, bergen speelgoed, een grote tuin met zalige speeltuigen,... Het zal dus toch met een klein hartje en veel spijt zijn dat we dit hoofdstuk in zijn leven moeten afsluiten.

Het doet toch wel even raar te bedenken dat we haar nu misschien nooit meer zullen zien. Gelukkig woont haar moeder een paar huizen verder van mijn ouders, zo zullen onze kindjes toch nog eens naar elkaar kunnen roepen en wuiven vanop de respectievelijke terrassen. :-)

Ik heb nu al kriebels als ik bedenk dat hij binnenkort naar school moet. Tot nu toe waren mijn liefste en ik er steeds om zijn handje vast te houden bij elke ingrijpende vernieuwing, hadden we de mogelijkheid om vooraf kennis te maken met de crèche en later met Sandy zodat hij nooit alleen voor een verandering stond. Benieuwd hoe hij zal reageren op een nieuwe omgeving zonder vertrouwde gezichten.

Ik weet wel dat hij hier door moet maar zou hem gewoon elk obstakel willen besparen. Maar ja, ook dat is waarschijnlijk een stukje loslaten. Niet enkel de ruimte geven om te ontdekken en zich te ontplooiien maar ook toestaan dat ze al eens in situaties terecht komen waar je niet bij bent om hen te beschermen, en aanvaarden dat ze al eens verdrietig, bang, eenzaam, ... kunnen zijn. Maar dat is volgens mij zowat het moeilijkste aspect van het ouderschap.

Denk dus maar eens aan ons (vooral mij!) op 3 september. Maar tot die dag mag hij nog wat zorgeloos genieten van de aandacht van het thuisfront en zorgzame grootouders!

Afscheidszwaai,

Linneke