Even ernstig nu...

Gisteravond toevallig op 'Koppen' beland. Het zal waarschijnlijk wel wat overdreven gemonteerd zijn maar toch. De reportage ging over een Brits blind echtpaar dat zes kinderen had en er nog wel een paar wilde. Geen enkel bezwaar daartegen, ware het niet dat het gezin in een onvoorstelbare bende leefde en de ouders hun verantwoordelijkheid volledig op hun oudste kinderen (twee dochters van twaalf en acht) schoven. Ze moesten al de kleintjes verzorgen en het volledige huishouden beredderen, dit alles voor en na schooltijd. Het huis was dan ook één rotzooi, de kinderen sliepen ongewassen op de grond of op kale matrassen, de maaltijden waren huiveringwekkend, van samen spelen of knuffelen was al helemaal geen sprake,…. De meisjes straalden gewoon miserie uit en hadden geen tijd om te spelen of gewoon maar om kind te zijn. Eén van hen had zelfs al geprobeerd om zelfmoord te plegen. Maar ook dat kon de ouders niet wakker schudden. De vader verschuilde zich achter de uitspraak: ze kunnen het maar al leren tegen dat ze zelf kinderen hebben. Op het einde van de uitzending zei de oudste dochter dat ze later geen eigen gezin wou omdat ze al te veel kinderen had moeten verzorgen en opvoeden.

Als ik dat bekijk, en denk aan de vele kinderen die in erbarmelijke omstandigheden moeten opgroeien, dan is zoonlief toch echt wel een bofkont. Zelf is hij het daar misschien niet altijd mee eens, maar toch. En dan steekt het pleegouderstemmetje in mij weer de kop op. Mijn liefste staat daar nogal afkerig tegenover maar ik krijg de gedachte toch niet uit mijn hoofd. Ik besef best dat het niet de makkelijkste kinderen zijn die je dan krijgt, en dat het nooit je eigen kinderen worden, en dat je de band met de natuurlijke ouders niet mag verbreken, enz. Maar toch. Het heeft me altijd al aangetrokken. Ik vind het gewoon zo oneerlijk dat er mensen zijn als zoonlief met een quasi perfecte start en dat er duizenden kinderen zijn die gewoon nooit een kans krijgen door het gezin waarin ze zijn geboren. Kan je hen later verwijten dat ze aan de drugs gaan, in de criminaliteit verzeilen of nog erger ? Is het niet onze taak - als degenen die het beter en makkelijker hebben - om hun situatie toch iets te verbeteren ? Mijn liefste mag zich alvast schrap zetten, ik ben me goed aan het informeren... :-)

Pleegouderlijke zwaai,

Linneke