The day after
Zoals bijna elke Belg vanaf 18 jaar ben ik gisteren naar het stemhokje getrokken. Met een eerder slecht gevoel helaas, want eerlijk gezegd kan ik niet zeggen dat er een partij is waar ik me echt thuis voel.
Vroeger was ik een overtuigde Agalev'er (nu Groen!), maar sinds hun geknoei tijdens regeringsdeelname (wie herinnert zich nog de wapenleveringen aan Nepal? Zucht !) is de liefde danig bekoeld. Ik begrijp heel goed dat compromissen in de politiek onvermijdelijk zijn en dat regeren een beetje kiezen en dus soms ook verliezen is, maar als ik ergens niet tegen kan, is het liegen en de waarheid verdraaien. En helaas moet ik bij zowat elke partij vast stellen dat er wordt gelogen en gekronkeld dat het een aard heeft. Ik zou het niet eens zo erg vinden als een principe terzijde wordt geschoven, als er maar eerlijk over werd gecommuniceerd én duidelijk werd verteld waarom dat principe het onderspit moest delven. Maar zo volwassen wordt de kiezer blijkbaar niet beschouwd.
En dan het oud zeer van het Vlaams Belang. De voorbije verkiezingen gaf het steeds een slecht gevoel dat een immer groeiend aantal mensen voor een dergelijke partij stemmen (weten ze wel wat het inhoudt : vrouwen aan de haard want kinderopvang niet langer gesteund vanuit beleid, vakbonden afgeschaft, verklikkers beloond, onverdraagzaamheid, intolerantie, focus op criminaliteit, onveiligheidsgevoel, geen greintje respect voor dierenwelzijn en -rechten, ... ?) maar gisteren besloot ik plots om het eens anders te bekijken. Niet langer: 20% van de Vlamingen stemt voor het VB maar 80% stemt NIET voor hen. De positieve benadering zeg maar.
In plaats van ons blind te staren op die 20% kortzichtige proteststemmers en overtuigde VB-ers (die bestaan helaas ook), kunnen we ons misschien eens beginnen oriënteren op die 80% anderen met een positieve boodschap, door meer oor te hebben voor wat leeft onder hen in plaats van steeds in de verleiding te komen de politiek te laten bepalen door wat 20% van de kiezers belangrijk vindt ? Spelen die 80% anderen soms niet mee ? Dat is toch wat ook in managementkringen steeds meer opgang maakt: concentreer je op diegenen die mee willen en beloon hen hiervoor, in plaats van hen te negeren en alle aandacht te focussen op de dwarsliggers. Anders komen je medestanders in de verleiding om af te haken (enkel negatief gedrag wordt beloond). Het wordt tijd dat juist de dwarsliggers eens inzien wat ze verliezen door niet mee te willen aangezien ze dan geen deel uitmaken van de mooie verwezenlijkingen. Dat lijkt me de enige manier om uit de negatieve spiraal te geraken. Maar dat vergt inzicht en bereidwilligheid bij alle machten, ook de pers.
VB regeert niet mee maar bepaalt wel in grote mate de politieke agenda. Het wordt tijd dat de andere partijen inzien dat juist deze houding de zwarte opmars niet zal counteren. Enkel visie en een duidelijke strategie voor een positieve toekomst kunnen dat teweeg brengen.
Militante zwaai,
Linneke
Vroeger was ik een overtuigde Agalev'er (nu Groen!), maar sinds hun geknoei tijdens regeringsdeelname (wie herinnert zich nog de wapenleveringen aan Nepal? Zucht !) is de liefde danig bekoeld. Ik begrijp heel goed dat compromissen in de politiek onvermijdelijk zijn en dat regeren een beetje kiezen en dus soms ook verliezen is, maar als ik ergens niet tegen kan, is het liegen en de waarheid verdraaien. En helaas moet ik bij zowat elke partij vast stellen dat er wordt gelogen en gekronkeld dat het een aard heeft. Ik zou het niet eens zo erg vinden als een principe terzijde wordt geschoven, als er maar eerlijk over werd gecommuniceerd én duidelijk werd verteld waarom dat principe het onderspit moest delven. Maar zo volwassen wordt de kiezer blijkbaar niet beschouwd.
En dan het oud zeer van het Vlaams Belang. De voorbije verkiezingen gaf het steeds een slecht gevoel dat een immer groeiend aantal mensen voor een dergelijke partij stemmen (weten ze wel wat het inhoudt : vrouwen aan de haard want kinderopvang niet langer gesteund vanuit beleid, vakbonden afgeschaft, verklikkers beloond, onverdraagzaamheid, intolerantie, focus op criminaliteit, onveiligheidsgevoel, geen greintje respect voor dierenwelzijn en -rechten, ... ?) maar gisteren besloot ik plots om het eens anders te bekijken. Niet langer: 20% van de Vlamingen stemt voor het VB maar 80% stemt NIET voor hen. De positieve benadering zeg maar.
In plaats van ons blind te staren op die 20% kortzichtige proteststemmers en overtuigde VB-ers (die bestaan helaas ook), kunnen we ons misschien eens beginnen oriënteren op die 80% anderen met een positieve boodschap, door meer oor te hebben voor wat leeft onder hen in plaats van steeds in de verleiding te komen de politiek te laten bepalen door wat 20% van de kiezers belangrijk vindt ? Spelen die 80% anderen soms niet mee ? Dat is toch wat ook in managementkringen steeds meer opgang maakt: concentreer je op diegenen die mee willen en beloon hen hiervoor, in plaats van hen te negeren en alle aandacht te focussen op de dwarsliggers. Anders komen je medestanders in de verleiding om af te haken (enkel negatief gedrag wordt beloond). Het wordt tijd dat juist de dwarsliggers eens inzien wat ze verliezen door niet mee te willen aangezien ze dan geen deel uitmaken van de mooie verwezenlijkingen. Dat lijkt me de enige manier om uit de negatieve spiraal te geraken. Maar dat vergt inzicht en bereidwilligheid bij alle machten, ook de pers.
VB regeert niet mee maar bepaalt wel in grote mate de politieke agenda. Het wordt tijd dat de andere partijen inzien dat juist deze houding de zwarte opmars niet zal counteren. Enkel visie en een duidelijke strategie voor een positieve toekomst kunnen dat teweeg brengen.
Militante zwaai,
Linneke
Reacties