Allemaal beestjes...

Ik doe mijn naam als kneusje waarschijnlijk weer alle eer aan maar gisterochtend ben ik nog eens een truck met varkens op weg naar het slachthuis tegengekomen en daar hou ik dan minstens een week een slecht gevoel aan over. Dicht op elkaar gepakt, geen enkele beschutting, angstkreten, geen eten of drinken, geen plaats om te liggen, geen stro, … Dan heb ik gewoon zin om zo’n truck te stoppen, de chauffeur ervan lens te slaan en de varkens te bevrijden. Echt !

Al zal dat transport waarschijnlijk nog het minste leed zijn voor die dieren. Waar zijn ze geboren, hoe zijn ze opgebracht en vetgemest, hoe zijn ze behandeld, hoe zijn ze op die truck geladen en worden ze er later weer afgehaald, hoe worden ze in het slachthuis aan hun einde gebracht, … ? Om over het dagelijkse leed van miljoenen andere dieren nog maar te zwijgen: legbatterijen, kistkalveren, bontindustrie, (cosmetica-)dierproeven, foie gras, circussen, dierentuinen, ...

Die hele industriële vleesindustrie en zijn uitwassen kan voor mij niet snel genoeg kapot gaan. Daar heb ik echt geen enkel begrip voor. Hoe kan men dieren zien en behandelen als gebruiks- en verbruiksvoorwerpen en zo blind zijn voor hun leed ? Daar kom ik zo fundamenteel tegen in opstand dat ik zin heb iedereen letterlijk een geweten te schoppen.

Ik heb al iets minder problemen met biovlees dat garandeert dat de dieren een mooi (nou ja) leven hebben (graasland, ruimte, goede voeding, …) en dat ze geen ellenlange transporten moesten doorstaan om dan geslacht te worden. Al blijf ik vlees eten hoe dan ook een zieke gedachte vinden. Wat mij betreft, nooit meer!

Dierlijke zwaai,

Linneke

Reacties

Martha zei…
Linneke, ik herken zoveel in je woorden. Zelf zit ik al enige tijd op de wip van wel biologisch vlees maar liever helemaal geen vlees. Het raakt mij ook altijd in mijn ziel als ik zo'n transport zie.
13 juni 2007 om 18:40
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-) De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ... Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar . Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassinge...
Meer lezen

Verslaafd ...

Afbeelding
Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Meer lezen

Tranen voor Afghanistan

Afbeelding
Foto © Mikhail Galustov Een 20-tal jaren geleden werkte ik met hart en ziel voor Artsen Zonder Grenzen, de organisatie die ik nog steeds een heel warm hart toedraag. De voorbije dagen denk ik volop terug aan die tijd want het nieuws uit Afghanistan – de onstuitbare opmars van de Taliban - brengt tal van herinneringen naar boven.  In november 2001, kort nadat de Taliban verdreven waren uit Mazar-i-Sharif, ging ik het land in via Turkmenistan, samen met een handvol collega’s. Bedoeling was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk hulp het land in te krijgen, niet alleen broodnodige ondersteuning voor de lokale ziekenhuizen die al jaren met quasi geen middelen moesten blijven draaien, maar ook voor de vele vluchtelingenkampen (proper drinkwater, latrines …) want de winter stond voor de deur. Ik had wel al een aantal buitenlandse missies achter de rug, maar een land dat zo verscheurd was door jarenlange oorlog en terreur, was toch wel een onwezenlijke ervaring. Gelukkig had ik heel ervaren...
Meer lezen