Ontlurkingsweek : reageer en laat je kennen !

Ondanks mijn ziekelijk trekje steeds het laatste woord te willen hebben, trek ik dat niet zo ergerlijk door in mijn blog. Met andere woorden : reacties zijn welkom en 'posters' hoeven niets te vrezen - tot dusver heb ik hen gespaard van represailles ! Alhoewel, zoals je merkt, krijg je meestal wel nog antwoord op je comment, mijn drang tot het laatste woord blijkt dus toch nog ietsje ziekelijker dan zelf gedacht... :-)

Soit, medebloggers hebben deze week tot de ontlurkingsweek gedoopt. Hun nobele doel : de anonieme massa van stiekeme bloglezers verleiden om uit de kast te komen en zich te 'outen'. Het gaat dus om de talloze ouders, (schoon-)broers en (-)zussen, tantes en nonkels, (ex-)lieven (m/v), vrienden en vriendinnen, geheime en ostentatieve aanbidders, neven en nichten, (ex-)collega's, kennissen, ... die al dan niet regelmatig een blog bezoeken, evenwel zonder een spoor na te laten.

De ontlurkingsweek wil daar korte metten mee maken met een warme oproep : laat ook jouw stem horen op de blogs die jullie frequenteren en ontpop jullie tot de ravissante, sprankelende, bekoorlijke, kleurige, originele, spitante en ontlurkte persoonlijkheden die jullie zijn. Replieken van mindere goden en verlegen deernes zijn uiteraard ook altijd welkom.

Je bloggende medemens popelt om de mens achter de flikkerende cijfers van zijn / haar counter te ontmoeten. Hieronder gewoon klikken op 'reacties' en the floor is yours, ga je gang en geef er een lap op ! Ik ben wreed benieuwd...

Uitnodigende zwaai,

Linneke

Reacties

Anoniem zei…
*wuif*
25 mei 2007 om 23:51
Linneke zei…
Welkom, Mikaël...

Ik dacht al bijna dat ik de annalen inging als enige blogspot zonder ontlurkende lezers! :-)
29 mei 2007 om 10:28
Anoniem zei…
wuif
20 augustus 2007 om 12:49
Anoniem zei…
tilburg-taxatie.nl
17 oktober 2008 om 21:53
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-) De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ... Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar . Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassinge...
Meer lezen

Verslaafd ...

Afbeelding
Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Meer lezen

Tranen voor Afghanistan

Afbeelding
Foto © Mikhail Galustov Een 20-tal jaren geleden werkte ik met hart en ziel voor Artsen Zonder Grenzen, de organisatie die ik nog steeds een heel warm hart toedraag. De voorbije dagen denk ik volop terug aan die tijd want het nieuws uit Afghanistan – de onstuitbare opmars van de Taliban - brengt tal van herinneringen naar boven.  In november 2001, kort nadat de Taliban verdreven waren uit Mazar-i-Sharif, ging ik het land in via Turkmenistan, samen met een handvol collega’s. Bedoeling was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk hulp het land in te krijgen, niet alleen broodnodige ondersteuning voor de lokale ziekenhuizen die al jaren met quasi geen middelen moesten blijven draaien, maar ook voor de vele vluchtelingenkampen (proper drinkwater, latrines …) want de winter stond voor de deur. Ik had wel al een aantal buitenlandse missies achter de rug, maar een land dat zo verscheurd was door jarenlange oorlog en terreur, was toch wel een onwezenlijke ervaring. Gelukkig had ik heel ervaren...
Meer lezen