OLE OLE OLE

Fier als een gieter met spierpijn kan ik melden dat ik gisteren met vlag en wimpel voor de looptest ben geslaagd. Vanaf nu ben ik dus (terug) een volle 5 kilometerloper. Op drie juni krijg ik mijn getuigschrift dus dan heb ik alvast een bewijs voor het nageslacht.

Aangezien we blijkbaar een sterke groep lopers waren, worden we nu warm gemaakt om te gaan voor de 10 kilometer. Op 15 weken tijd zouden ze ons hiervoor willen klaarstomen. Ik twijfel nog. Lopen moet vooral leuk blijven en 10 kilometer begint me al iets teveel naar competitie en wedstrijden te ruiken, en dat ligt me nu eenmaal niet. Dat zou ook betekenen dat ik nog eens 15 weken twee avonden per week mijn liefste en zoonlief achter moet laten. Mijn liefste was al blij met de gedachte dat mijn looptraining was afgelopen. Toen ik hem vertelde dat ze over twee weken starten met een vervolgtraining was zijn teleurstelling dan ook bijna meetbaar. Niet dat hij me zou tegenhouden, daarvoor is hij zelf veel te sportief, maar ik begrijp hem wel.

Waarschijnlijk zal ik dus gewoon op eigen houtje verder blijven lopen. Ik heb trouwens een leuk traject van 5 km ontdekt - langs de dijk en waterkant dus ver weg van de meewarige blikken van buren vol leedvermaak.

Tevreden zwaai,

Linneke












Reacties

Martha zei…
Ha Linneke, ik voel me gans ontlurkt en vrij genoeg me op je blog te bewegen. je schrijft hartstikke leuk en ik ben verbaasd dat er zo weinig reacties zijn, jammer! vanaf nu ben ik voornemens hier vaker te komen. Ciao
26 mei 2007 om 18:48
Eva zei…
hoezo 15 km ruikt naar competitiviteit?? Dat ruikt naar excuses ja! Tssss.
27 mei 2007 om 23:51
Linneke zei…
@Eva : VIJFTIEN kilometer ? Er zijn van die mensen die nooit tevreden zijn... Ik ben al blij dat ik 5 km kan strompelen zonder op mijn bek te gaan...

@Mike : welkom ! Het is inderdaad onbegrijpelijk dat ik zo weinig reacties krijg... Een groot miskend talent, parels voor de zwijnen etc, nietwaar! :-) :-)
29 mei 2007 om 10:50
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-) De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ... Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar . Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassinge...
Meer lezen

Verslaafd ...

Afbeelding
Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Meer lezen

Tranen voor Afghanistan

Afbeelding
Foto © Mikhail Galustov Een 20-tal jaren geleden werkte ik met hart en ziel voor Artsen Zonder Grenzen, de organisatie die ik nog steeds een heel warm hart toedraag. De voorbije dagen denk ik volop terug aan die tijd want het nieuws uit Afghanistan – de onstuitbare opmars van de Taliban - brengt tal van herinneringen naar boven.  In november 2001, kort nadat de Taliban verdreven waren uit Mazar-i-Sharif, ging ik het land in via Turkmenistan, samen met een handvol collega’s. Bedoeling was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk hulp het land in te krijgen, niet alleen broodnodige ondersteuning voor de lokale ziekenhuizen die al jaren met quasi geen middelen moesten blijven draaien, maar ook voor de vele vluchtelingenkampen (proper drinkwater, latrines …) want de winter stond voor de deur. Ik had wel al een aantal buitenlandse missies achter de rug, maar een land dat zo verscheurd was door jarenlange oorlog en terreur, was toch wel een onwezenlijke ervaring. Gelukkig had ik heel ervaren...
Meer lezen