L'enfer, c'est les autres...
2 februari 2007
De mens is nooit tevreden, zegt men wel eens. Maar soms vraag ik me af of we niet zo gemaakt worden, alsof het nooit 'af' kan zijn en we altijd opnieuw een nieuw streefdoel of een andere opdracht krijgen toebedeeld.
Denk maar eens terug aan je kindertijd en herinner je die akelige vragen van harige 'tantes' en kale 'nonkels' met veelal meewarige blik: "En hoe gaat het op school?". De rillingen lopen nog steeds over mijn rug bij de herinnering ! En toen ik ouder werd, kwamen er andere, en soms nog moeilijkere vragen met nog meewaardigere blik gesteld: "En nog geen werk?" (Lees: 'serieus' werk want ik heb altijd gewerkt sinds ik de schoolbanken verliet, maar niet iedereen vond mijn bezigheden even legitiem. Vooral werken voor GAIA bleek voor veel controverse te zorgen. Smile...)
Nog wat later werd het: "En nog geen lief?". Nadat ik een decennium als een heuse Bridget Jones-kloon had gesleten, kwam dat superlief dan toch nog opdagen. En kondigde een nieuwe vraag zich aan: " En wanneer luiden de huwelijksklokken?". Toen hebben we iedereen even in snelheid gepakt door vlug een aanbeden spruit op de wereld te brengen. Maar tevergeefs want ja hoor, daar klinkt alweer de volgende vraag: "En wanneer komt het volgende?"...
Zie je wel: l'enfer, c'est les autres. Die Sartre was nog zo dom niet!
Toch nog even snel antwoorden om deze vraag alvast uit te schakelen : we zijn heel gelukkig en tevreden met ons drietjes - en dat houden we graag (nog even) zo !
Benieuwd welke levensvragen nu op me zullen afkomen... Laat jullie maar eens goed gaan! :-)
Zwaai,
Linneke
De mens is nooit tevreden, zegt men wel eens. Maar soms vraag ik me af of we niet zo gemaakt worden, alsof het nooit 'af' kan zijn en we altijd opnieuw een nieuw streefdoel of een andere opdracht krijgen toebedeeld.
Denk maar eens terug aan je kindertijd en herinner je die akelige vragen van harige 'tantes' en kale 'nonkels' met veelal meewarige blik: "En hoe gaat het op school?". De rillingen lopen nog steeds over mijn rug bij de herinnering ! En toen ik ouder werd, kwamen er andere, en soms nog moeilijkere vragen met nog meewaardigere blik gesteld: "En nog geen werk?" (Lees: 'serieus' werk want ik heb altijd gewerkt sinds ik de schoolbanken verliet, maar niet iedereen vond mijn bezigheden even legitiem. Vooral werken voor GAIA bleek voor veel controverse te zorgen. Smile...)
Nog wat later werd het: "En nog geen lief?". Nadat ik een decennium als een heuse Bridget Jones-kloon had gesleten, kwam dat superlief dan toch nog opdagen. En kondigde een nieuwe vraag zich aan: " En wanneer luiden de huwelijksklokken?". Toen hebben we iedereen even in snelheid gepakt door vlug een aanbeden spruit op de wereld te brengen. Maar tevergeefs want ja hoor, daar klinkt alweer de volgende vraag: "En wanneer komt het volgende?"...
Zie je wel: l'enfer, c'est les autres. Die Sartre was nog zo dom niet!
Toch nog even snel antwoorden om deze vraag alvast uit te schakelen : we zijn heel gelukkig en tevreden met ons drietjes - en dat houden we graag (nog even) zo !
Benieuwd welke levensvragen nu op me zullen afkomen... Laat jullie maar eens goed gaan! :-)
Zwaai,
Linneke
Reacties
By the way...hoop dat je je al een beetje beter voelt want je moet nu niet de Branco-toer opgaan door ziektes te faken hé ;-))