Feet on fire !

Om mijn loopexploten verder te ondersteunen, ben ik gisteren na het werk - gewapend met een boodschappenlijstje - naar een gespecialiseerde loopwinkel gereden: Runners Service Lab in Sint-Amandsberg. Een googlevondst van jewelste…

Slechte loopschoenen mogen niet langer een excuus zijn voor mijn inactiviteit van deze week. Al heb ik momenteel wel een ander excuus in de vorm van een gekneusde knie (don’t ask !). Maar aangezien die niet gekneusd zal blijven, ben ik dus niet bij de pakken blijven zitten…

Het viel me al heel erg mee dat de winkelverantwoordelijke niet in lachen uitbarstte toen ik hem op de hoogte bracht van mijn loopintenties (ik moet nog wat schaven aan mijn gezwinde hindeloop…) en zelfs niet toen ik hem mijn oude loopschoenen toonde. R S Lab bleek dus een goede keuze: eerst een professionele ganganalyse (inclusief wetenschappelijke 2-meterplaat footscan, professionele Tunturi-loopband en Foot adviser) en een strenge beoordeling van mijn oude loopschoenen (reebokjes sublieme kwaliteit maar tot de veter versleten – nikies genre lege – weliswaar mooie - doos). En dan was het passen, testen en kiezen geblazen. En ik ben juist zo’n held in het doorhakken van knopen… Ze zaten allemaal zowat als gegoten maar de meeste punten gingen uiteindelijk toch naar Brooks. Leken net dat ietsje beter aan te sluiten. Dus nu ben ik de trotse bezitter van een paar fonkelnieuwe, professioneel ogende Brooks Adrenaline GTS (klinkt als een supersonische raket..) en is het afwachten op betere knietijden om ze in te lopen. Wish me luck !
Gekneusde zwaai,

Linneke

Reacties

Anoniem zei…
Ewel zie, een gelijkgestemde ziel. Ook ik heb mijn loopschoenen vanonder een dikke (7 jaar oud) laag stof gehaald en de mottegaten in mijn loopbroek vakkundig gestopt en de eerste joggingpasjes gelopen met de start-to-runners van Zottegem. Nu nog de 29 andere trainingen volhouden...
Belle.
21 maart 2007 om 12:56
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-) De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ... Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar . Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassinge...
Meer lezen

Verslaafd ...

Afbeelding
Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Meer lezen

Tranen voor Afghanistan

Afbeelding
Foto © Mikhail Galustov Een 20-tal jaren geleden werkte ik met hart en ziel voor Artsen Zonder Grenzen, de organisatie die ik nog steeds een heel warm hart toedraag. De voorbije dagen denk ik volop terug aan die tijd want het nieuws uit Afghanistan – de onstuitbare opmars van de Taliban - brengt tal van herinneringen naar boven.  In november 2001, kort nadat de Taliban verdreven waren uit Mazar-i-Sharif, ging ik het land in via Turkmenistan, samen met een handvol collega’s. Bedoeling was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk hulp het land in te krijgen, niet alleen broodnodige ondersteuning voor de lokale ziekenhuizen die al jaren met quasi geen middelen moesten blijven draaien, maar ook voor de vele vluchtelingenkampen (proper drinkwater, latrines …) want de winter stond voor de deur. Ik had wel al een aantal buitenlandse missies achter de rug, maar een land dat zo verscheurd was door jarenlange oorlog en terreur, was toch wel een onwezenlijke ervaring. Gelukkig had ik heel ervaren...
Meer lezen