Een koudefront met pijnlijke oren

Vrijdag, 26 januari 2007.

Koning Winter heeft ons landje dan toch nog in zijn ijzige greep gekregen. Tot eind november was het abnormaal warm. In december hadden we even een winterprik maar daarna waren het weer winters-tropische temperaturen. Tot deze week. Nu maken we weer kennis met nachtvorst, een jeneverloze rode neus, bevroren vingers, ijzige voetklompen in bed en ronkende kacheltjes in huizen en kantoren...

En samen met de winterprik steken ook de hoestbuien, lopende neuzen enzomeer de kop op. Terwijl Branco het eerste deel van de winter wonderwel stand hield, geraakte hij eind 2006 dan toch weer in de greep van een hardnekkige verkoudheid. Gelukkig niets dramatisch - een herhaling van vorige winter blijkt (voorlopig) veraf. Maar deze week had hij toch een loopoor en mochten we dus op controle bij de NKO-arts.

Zijn ene oortje bleek er erg aan toe dus zou ze het moeten 'uitzuigen' met een stofzuigerapparaatje. Niet pijnlijk maar hij moest wel stil liggen. Juist ja, ha ha ha! Ondanks afleidingsmanoeuvres met praatjes over de slurf van de lieve olifant die de gemene sliertbeestjes uit zijn oortjes zou halen, het gewicht van een papa (80 kg) en een mama ( gecensureerd ) op zijn lijfje en onze handen rond zijn schouders, armen en kin geklemd, bleef hij met alle macht tegenspartelen. En geloof me, een 2-jarige peuter die ergens geen zin in heeft, kan je met geen macht ter wereld dwingen... En dat hij ook steeds mondiger wordt, hebben we ook ondervonden. Al vlug kwam er enkel nog het woordje 'dada' uit. Met andere woorden: IK WIL HIER WEG!!!!!!

Zijn oortje is nu enigszins gereinigd - voor zover dat mogelijk was met zijn gekronkel en gebrul - maar daarbij is zijn diabolootje helaas los gekomen. Omdat de infectie nogal zwaar was, moet hij nu ook antibiotica nemen. Zijn homeodokter-Piet zal er niet mee kunnen lachen maar soms moeten we toch weer even de klassieke geneeskunde aan het werk laten. Sorry, doc!

Laat ons hopen dat we de winter nog heelhuids door geraken met zijn ene overblijvende buisje en dat de plaag van de oorontstekingen een 'ver van ons bed show' blijft want ik sta niet te springen voor een herhaling van het nachtelijk scenario van vorige winter, waarbij ik urenlang met een door oorpijn geplaagde baby/peuter mocht rondhossen. 9 kg op de arm toen was nog wel een tijdje vol te houden maar met zijn 13 kg zie ik een herhaling niet echt zitten... Ook aan de moed en het uithoudingsvermogen van een moeder komt een einde!

Maar nu gaat het weer een hele tijd over Branco terwijl ik me zo had voorgenomen om deze blog eens helemaal te reserveren voor mij, de persoon, niet enkel de moeder... Wat die mij als persoon betreft, zou ik dringend terug werk willen maken van de mij als loopster. Al meer dan twee jaar liggen mijn loopschoenen stof te vergaren in een donkere kast. Elke week opnieuw neem ik me voor om weer in gang te schieten maar het lijkt me maar niet te lukken. Als iemand dus een tip heeft, een motiverende slogan, een chantagemiddel of misschien zelfs het aanbod van een 'partner in crime' - laat maar weten...