De onbemande vrouw

Miss Piggy, Misschien komt jouw definitie van vermaak grotendeels overeen met het uitlachen en beschimpen van mensen, zelfs op een trouwfeest. Maar die mening delen we alvast niet. Ik heb inderdaad een heel eigen dansstijl en die is misschien niet zo conventioneel maar ik verkies nog altijd urenlange pret op een dansvloer boven een vegetatief bestaan als gestoeld muurbloempje. Ik had er geen probleem mee dat je mijn danscapriolen weinig kon waarderen maar het was fijn geweest als je dat iets subtieler had getoond. Niet dat ik mijn pret heb laten bederven want ik besloot me niet onzeker te laten maken door je opmerkingen en hoongelach en me gewoon verder te amuseren. Ik vond het vooral zielig voor jou dat jij op die manier je uren op een feest moest slijten want wat had je daar nu eigenlijk zelf aan? Al bij al heb ik zo nog eens aan den lijve kunnen ondervinden dat ik werkelijk een superlief heb die na bijna zeven jaar lief en leed nog altijd spontaan in de bres springt voor mij. Na

Ik vermoed dat ik op termijn een heuse soap over de slaapwandelavonturen van zoonlief zal kunnen schrijven want zijn nachtelijk ronddwalen blijft duren. Vorige nacht plukte ik hem weer van de overloop. Hij mompelde iets over 'plassen' dus ik vroeg of hij moest plassen (grom als antwoord) of in zijn bed had geplast (snauw). Omdat hij niets leek waar te nemen en niet communiceerde, deed ik het licht in de gang branden om zijn pyjama en bed op bedwateren te controleren. Er bleek niets aan de hand en het licht leek een sein voor hem om gewoon terug in bed te kruipen en voort te slapen. Vannacht hoorde ik zoonlief ook plots weer grommen en mompelen in zijn slaap. Ik stond op en betrapte hem op heterdaad. Hij zat rechtop in bed, duidelijk in een droomwereld en op het punt om weer te gaan ronddwalen. Heel bizar om waar te nemen... Toen ik het licht van de gang deed branden om beter te kunnen zien wat hij zou doen, legde hij zich gewoon weer neer en sliep verder. Zijn slaapwande

Met dank aan mijn kinderen leer ik nog zowat dagelijks bij. En hoe! Zoals overal waar meer dan één kind rondhuppelt, botsen ook bij ons de ego's van zoon- en dochterlief al eens frontaal. Normaal gezien begeef ik me sussend en belerend in het mijnenveld van hun twisten. Zoonlief moet speelgoed delen en zijn zusje wat ruimte gunnen (lees: niet jennen). Dochterlief mag niet slaan / bijten / krabben. Maar onlangs escaleerde hun ruzie in de tuin compleet en wist ik niet meer wie eerst een standje te geven of op de vingers te tikken want ze hingen allebei het beest uit terwijl elk woord van mij gewoon olie op het vuur leek. En plots had ik er mijn buik danig vol van en stond recht met de memorabele woorden dat ze het maar zelf moesten uitvechten. Zonder omkijken ben ik naar binnen gegaan en heb de deur achter mij gesloten. Tijd voor een koffie zonder gekrakeel ... Twee minuten later nam ik toch nog eens een kijkje in de tuin - met een bang hart ... om het tweetal vrolijk, vredevol e