Een lesje in ouderschap ...
Met dank aan mijn kinderen leer ik nog zowat dagelijks bij. En hoe!
Zoals overal waar meer dan één kind rondhuppelt, botsen ook bij ons de ego's van zoon- en dochterlief al eens frontaal. Normaal gezien begeef ik me sussend en belerend in het mijnenveld van hun twisten. Zoonlief moet speelgoed delen en zijn zusje wat ruimte gunnen (lees: niet jennen). Dochterlief mag niet slaan / bijten / krabben.
Maar onlangs escaleerde hun ruzie in de tuin compleet en wist ik niet meer wie eerst een standje te geven of op de vingers te tikken want ze hingen allebei het beest uit terwijl elk woord van mij gewoon olie op het vuur leek. En plots had ik er mijn buik danig vol van en stond recht met de memorabele woorden dat ze het maar zelf moesten uitvechten. Zonder omkijken ben ik naar binnen gegaan en heb de deur achter mij gesloten. Tijd voor een koffie zonder gekrakeel ... Twee minuten later nam ik toch nog eens een kijkje in de tuin - met een bang hart ... om het tweetal vrolijk, vredevol en zingend rond te zien huppelen ...
En eindelijk kwam toen het inzicht: ze moeten hun twisten zelf leren uitvechten zonder een bemoeizieke mama die steeds maar de plooien wil gladstrijken en bloedvergieten wil voorkomen.
Al moet ik mijn pitbulldochter toch eens aan het verstand brengen dat geschillen bij ons met woorden worden beslecht en niet met tanden en nagels ...
Zoals overal waar meer dan één kind rondhuppelt, botsen ook bij ons de ego's van zoon- en dochterlief al eens frontaal. Normaal gezien begeef ik me sussend en belerend in het mijnenveld van hun twisten. Zoonlief moet speelgoed delen en zijn zusje wat ruimte gunnen (lees: niet jennen). Dochterlief mag niet slaan / bijten / krabben.
Maar onlangs escaleerde hun ruzie in de tuin compleet en wist ik niet meer wie eerst een standje te geven of op de vingers te tikken want ze hingen allebei het beest uit terwijl elk woord van mij gewoon olie op het vuur leek. En plots had ik er mijn buik danig vol van en stond recht met de memorabele woorden dat ze het maar zelf moesten uitvechten. Zonder omkijken ben ik naar binnen gegaan en heb de deur achter mij gesloten. Tijd voor een koffie zonder gekrakeel ... Twee minuten later nam ik toch nog eens een kijkje in de tuin - met een bang hart ... om het tweetal vrolijk, vredevol en zingend rond te zien huppelen ...
En eindelijk kwam toen het inzicht: ze moeten hun twisten zelf leren uitvechten zonder een bemoeizieke mama die steeds maar de plooien wil gladstrijken en bloedvergieten wil voorkomen.
Al moet ik mijn pitbulldochter toch eens aan het verstand brengen dat geschillen bij ons met woorden worden beslecht en niet met tanden en nagels ...
Reacties