De onbemande vrouw

Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...

Jouw reis is niet mijn reis. Mijn verhaal is niet jouw verhaal … Het heeft me veel tijd gekost om dat ten volle in te zien. Jarenlang verslond ik boeken over psychologie, filosofie, spiritualiteit ... – op zoek naar antwoorden en verlichting. Ik ontdekte dat zovelen voor mij te kampen hadden met zielenpijn of een onbestemde honger in hart en ziel, verdwaalden in het duister en zich een weg baanden door moeras, oerwoud of woestijn. Ons startpunt kent veel gelijkenissen: jarenlang jezelf negeren en op automatische piloot door het leven denderen. Soms knippert er wel even een waarschuwingslampje maar geen tijd, geen zin, geen prioriteit … s Nachts urenlang liggen piekeren: ik moet nog zoveel, maar is dit het nu? Waar blijf ik zelf onder al die petjes om te dragen en al die to do-lijstjes die alle energie en aandacht opeisen. Totdat je op een dag enkel nog een lege huls bent. Gevoelens zo lang genegeerd dat ze opgedroogd lijken.  Het waarschuwingslampje is intussen uitgegroeid tot een ...