De onbemande vrouw

De voorbije tijd was het erg stil hier, en op Facebook en e-mail. Dat was in grote mate te wijten aan de werken aan het huis en het piekmoment op het werk maar had ook nog een andere reden. De sterkste, liefste en meest bewonderenswaardige vrouw van het westelijk halfrond kreeg te kampen met zware gezondheidsproblemen en dat betekende een plotse confrontatie met mijn grootste vrees: haar verliezen. En soms zijn er plots geen woorden meer die kunnen weergeven wat je voelt of denkt. Is er een alles verzwelgende machteloosheid want wat kan je zeggen tegen iemand die plots haar eindigheid wel heel concreet weet worden. Dat we haar onnoemelijk graag zien, weet ze. Ze is een rots onder onze voeten, een zekerheid, een lichtbaken. Dat beseft ze misschien nog veel te weinig. Maar het zijn niet enkel de onuitgesproken gevoelens en gedachten die je achtervolgen. Wat me vooral verbijsterde, was het inzicht hoe weinig woorden voorstellen. Ik leef, drink en adem woorden – maar plots had ik niets

Dochterlief toonde tijdens onze laatste reis dat ze stilaan klaar was voor zwemlessen. Ik besloot de groepslessen nog een kans te geven. Bij zoonlief bleek dat niet de meest doeltreffende manier – ik denk dat hij als kleuter maar liefst 4 reeksen watergewenning volgde en dan nog niet bereid was zijn hoofd even onder water te houden, een voorwaarde om te mogen starten met echte zwemlessen. Uit pure wanhoop lieten ze hem na twee jaar toch maar overgaan naar de zwemklas. Maar ook daar bleek hij vooral een speelvogel en was een druppel water in zijn ogen of oren genoeg om hem te doen afhaken voor de rest van de les. Uiteindelijk kreeg hij de slag toch te pakken, maar eerder toevallig. Nadat ik de lessen al had gestopt omdat hij toch geen vorderingen maakte, brachten we samen een bezoekje aan het zwembad – en zwom hij plots zonder enige hulp ... Zoonlief heeft zo zijn eigen manier in alles. :-) Dochterlief is iets meegaander en leergieriger dus ik hoopte dat haar verzet wat kleiner en ha