De onbemande vrouw

Ons hele Bollewerkje houdt zijn adem in: komen ‘ze’ terug of niet? Heeft zoonlief de strijd tegen zijn vervloekte stafylokokken eindelijk gestreden of komt er nog een volgende veldslag aan? En denken dat het zo onschuldig begon: een klein wondje op de rug bij onze terugkeer uit Turkije. Om twee dagen later plots vol vreselijke wonden te staan. En sindsdien gaat het een beetje op en af. Het kind is vol antibiotica gepompt en wordt hardnekkig vol zalf gesmeerd. Sinds eergisteren zijn er geen echt nieuwe wondjes meer verschenen – wel nog een paar onduidelijke rode pukkeltjes die voor enige ongerustheid zorgen - en houden we ons hart vast want ook na zijn eerste antibioticakuur leek het voorbij om na twee dagen plots weer de kop op te steken. De oude wonden zijn momenteel mooi aan het genezen maar het is nog te vroeg om te zien of er littekens zullen overblijven. Nu duimen dat er geen nieuwe wondjes meer verschijnen want als dat toch nog zou gebeuren, zakt de moed hem ongetwijfeld in de

Sinds pakweg een jaar zijn we op zoek naar een sport voor zoonlief. Hij is absoluut geen vragende partij want speelt veel liever gewoon thuis met zijn playmobil en lego, leest graag een strip of stort zich met volle overgave op de wii of nintendo. Maar aangezien hij bulkt van de energie – met als gevolg regelmatig een tureluurse en dolgedraaide mama - en ook wat aanleg heeft tot het kweken van ‘zwembandjes’ was mijn boodschap duidelijk: als hij binnen het jaar niet zelf een sport koos, zou ik er wel een kiezen voor hem ... We troonden hem de voorbije maanden mee naar trainingen van voetbal, judo, handbal ... maar hij reageerde steeds heel lauwtjes en liet zich niet vermurwen. Nope, niets voor hem. En besloot ik deze week dus mijn dreigement werkelijk uit te voeren: ik koos basketbal voor hem aangezien hij groot is voor zijn leeftijd - als schoenmaat 36 op 7-jarige leeftijd enigszins indicatief is, belooft hij een grote blonde slungel te worden - en graag dribbelt en rent. Deze week

Onze zomervakantie is intussen alweer een weekje achter de rug. En nu draaien we zelfs terug volop in werkmodus, het is verbazingwekkend hoe snel dat toch gaat ... Al hebben we die laatste dagen echt alles uit de vakantie geperst. De eerste dagen na onze terugkeer van reis moesten we het kalm aan doen omdat zoonlief teveel pijn had om veel te stappen. Zijn bacteriële huidinfectie speelde hem toch een paar dagen flink parten. Verplaatsingen zaten er dus niet echt in. Maar op het einde van de week begon de behandeling aan te slaan en kon ik dus weer beginnen plannen. En ook de weergoden waren ons – eindelijk! - gunstig gezind. Vrijdag togen we naar Boudewijn Sea Park met meter Dansschoen. Als kind ben ik daar misschien ooit geweest maar ik heb er toch niet meteen herinneringen aan. Ik wist dus niet meteen wat ik er kon verwachten en vreesde vooral de drukte. Maar dat bleek heel erg goed mee te vallen en ook het park is echt op maat van jonge kinderen. Een puber zal niet echt gelukkig

Wie toch wil vermageren ondanks een all in reis naar de zon, kunnen we een uitgelezen adresje aan de hand doen. Ons zeskoppig reisgezelschap kwam namelijk stuk voor stuk tussen de 1 en 2 kilo slanker terug uit Turkije. Het hotel bleek helaas geen hoogvlieger: de kamers waren niet enkel nogal verouderd maar ook niet echt proper te noemen en vooral de maaltijden leverden telkens opnieuw een teleurstelling op: bestekken tekort, vuile borden, eenzijdige en eentonige buffetten (geen gekookte aardappelen, slechts een keer bereide groenten) zonder enige variatie en vooral heel vet: (Turkse) pizza, frieten, kroketten, spaghetti ... Soms aten we 's middags gewoon niet omdat we gewoon geen zin hadden in nog meer van hetzelfde. Over de zwembaden evenwel geen slecht woord. De glijbanen waren super en de kinderen hebben er zich volop op kunnen uitleven. Zelfs zoon- en  dochterlief zwierden keer op keer met overgave naar beneden. Gelukkig maar want de hitte (+ 40°C) was verpletterend. Zoon

Gesprek bij de apotheker: - ik: graag een flesje Cerulyx aub - apotheker: zegt iets compleet onverstaanbaar - ik: wablieft?     - apotheker lachend: tegen oorproppen dus? Inderdaad. Op reis kreeg ik in het zwembad een hele sloot water in de oren en sindsdien ben ik potdoof aan een oor. Straks mag ik gelukkig naar de dokter want ik word stilaan gek van de constante fluittoon in mijn oor. Heel maf ook als je eet, drinkt of praat want het lijkt wel alsof ik leef in een visbokaal ... :-)