De onbemande vrouw

Gisteren na schooltijd mocht ik op oudercontact bij de juf van zoonlief. Zijn eerste schooljaar zit er alweer op. Of hoe snel de tijd gaat. Ik weet nog met wat voor een klein hartje ik hem in september voor het eerst naar school bracht . Het leek wel alsof ik hem voor de leeuwen zou gooien. Maar het jaar is heel goed meegevallen en hij gaat meestal erg graag. Het klikt ook goed met zijn juf en dat doet toch veel. Zijn fijne motoriek liet in het begin blijkbaar wat te wensen over maar nu is hij al veel handiger geworden met het knippen, scheuren, kleuren enz. En verder vond ze opvallend dat hij altijd goed gezind is, erg beleefd, heel hulpvaardig en het extreem goed kan uitleggen met een verzorgde taal. Vooral dat laatste was me ook al opgevallen want zoonlief is niet op zijn mondje gevallen. :-) Hij is wel heel erg actief en nogal luidruchtig. Dat kon me niet verbazen want als je iemand in de straat hoort kelen en brullen, is het meestal zoonlief. En hij zit vol deugnieterij en heeft e

Vreemd genoeg vergt de komst van dochterlief quasi geen aanpassing voor mij. Ik vond de komst van onze eerste telg veel ingrijpender. Ik was toen ook veel onzekerder en twijfelde over alles - over mezelf als moeder in het bijzonder - terwijl ik nu veel meer lijk te genieten en al eens op mijn intuïtie durf te vertrouwen. Drie jaar geleden verslond ik boeken en surfte ik me te pletter op het internet - op zoek naar richtlijnen en goede raad over babies. Nu weet ik dat elke baby gewoon anders is en dat je gewoon de tijd moet nemen om elkaar te leren kennen. Uiteindelijk vind je vanzelf de beste manier om met elkaar om te gaan. Al heeft dochterlief ook haar kuren want ze is een echte 'pakkemie'. Inslapen lukt haar meestal enkel als we haar vasthouden. Dit in tegenstelling tot zoonlief die liefst van al in zijn park lag - daar had hij lekker veel ruimte ... Maar zij heeft veel huidhonger. En dus is het een evenwicht zoeken tussen haar tomeloze snakken naar lichaamscontact en het hu

Intussen zijn we een week thuis. Ik was vergeten hoe de tijd vliegt met zo'n kleintje. Soms lijkt het alsof ik de hele dag in de weer ben met verversen en eten geven. En zo zijn er nog wel een paar dingen die je vergeet, totdat je eraan wordt herinnerd ... Hoe het is om borstvoeding te geven bv. In de brochures staat kleurrijk uitgelegd hoe de baby bij borstvoeding de tepelhof masseert om zo de toeschietreflex te verkrijgen. Maar in de praktijk blijkt dat je die 'massage' met een serieuze korrel zout mag nemen, tenzij je een pletwals tussen twee molenstenen als massage wilt bestempelen. Ouch ! :-) Wat je ook vergeet, zijn de zogenaamde regeldagen waarbij de baby zowat om het kwartier aan de borst wil om zo de productie op te drijven. Dat betekent dan wel dat je zowat de godganse dag met je trui omhoog door het huis beent ... Maar we zouden haar voor geen geld ter wereld meer kunnen missen. Ook zoonlief heeft beslist dat we haar een tijdje zullen houden. Hij neemt zijn rol

Zes dagen geleden alweer is ze geboren: ons Drempelkindje 'Lenca'. 3 480 gram en 50 cm pure extase ... De bevalling is goed verlopen: woensdagochtend om 7 uur stapten we het ziekenhuis binnen en om exact 8.31 uur haalden ze haar al uit de buik. De verdoving (spinale ditmaal in plaats van epidurale wegens te grote risico op complicaties) werkte perfect en dochter deed het meteen schitterend. En nu is het genieten geblazen ... Zoonlief is heel bezorgd en zacht met haar dus voorlopig lijkt hij zijn jaloezie goed onder controle te hebben. En zelf lijk ik ook veel rustiger dan bij zoonlief. De ervaring maakt een mens wat zelfzekerder, ik heb intussen al geleerd dat er niet zomaar een stukje van een baby breekt. De eerste kennismaking is dus achter de rug en verliep veelbelovend. Ik kijk al uit naar het vervolg ... En ik hou jullie uiteraard op de hoogte in woord en beeld. De eerste foto's volgen ...

Mijn nichtje heeft gisteren een flinke dochter op de wereld gezet: Nena! Proficiat, nichtje ... En morgen is het de beurt aan Drempelkindje ... Ik verkeer in een vreemd nostalgische stemming, vooral wat betreft zoonlief. Ik besef goed dat zijn leventje morgen helemaal overhoop wordt gehaald en dat het nooit meer wordt zoals vandaag en gisteren. 3,5 jaar lang heeft hij kunnen rekenen op de exclusieve aandacht en liefde van ouders, grootouders enz. En plots komt een klein wezentje dat evenwicht verstoren en een deel van de koek opeisen. En zelf voel ik een mix van ongeduld en angst zodat ik de tijd zowel sneller zou willen doen lopen als stopzetten. Ik zal dus een tijdje afwezig zijn op deze blog maar don't worry: ik hoef vast niet te vrezen voor verveling. Jullie daarentegen ... :-)