Ten oorlog!

Vanmiddag speelde mijn 'zalvende zuster syndroom' plots op. Terwijl ik in een broodjeszaak stond, waren we getuige van een luidruchtig dispuut op straat. Een WWF-meisje dat mensen aansprak om eventueel lid te worden, kreeg het aan de stok met een man die het niet zo begrepen had op milieu- en andere groene organisaties. Het meisje keek als een paard in de regen terwijl zijn verbale vuistslagen op haar neerkwamen. Zijn scheldtirade nam steeds grootsere vormen aan en ik begreep maar niet waarom ze in godsnaam bleef staan want een gesprek was in de verste verte niet mogelijk.

Toen ik eindelijk buiten stapte met mijn broodje, had ik er dan ook mijn buik van vol - en dat nog voordat mijn broodje op was. De rij nieuwsgierigen op straat groeide intussen aan maar niemand die een poging deed om in te grijpen. Ik stapte dan maar kordaat op hen af, greep haar bij de arm met de melding dat ik haar dringend nodig had en trok haar de straat uit. De man was te verbouwereerd om te reageren en liet ons gelukkig meteen gaan. Het meisje was intussen in tranen maar ik gaf haar een spoedcursus 'motivational speech' en raadde haar aan om dergelijke sujetten in het vervolg gewoon de kans niet te geven om haar zo neer te halen maar gewoon weg te stappen. Het kind was amper 3 dagen aan de slag en helemaal van de kaart door het incident.

Wat een hondenjob! In weer en wind zieltjes winnen voor het goede doel en er dan nog scheldpartijen bovenop moeten nemen ... Mijn steun hebben ze alvast!

Zalvende zwaai,

Linneke