Hoge toppen, diepe dalen

Het voorbije weekend trok ik met zoonlief en 'De Bende' naar de Ardennen. Een ontieglijk klein plaatsje genaamd Blier, nabij Erezée en Hotton, was het doelwit. In de vorm van maar liefst 12 vrolijke vrienden en 4 kids hebben we een vakantiehuisje op een heuvel bestormd - nou ja, huisje... : met 4 badkamers, 2 keukens, 2 eetkamers, 2 woonkamers en 6 slaapkamers was er van plaatsgebrek alvast geen sprake.

Het is heel erg meegevallen. De systematische twistappels tussen moeder en zoon buiten beschouwing gelaten (vooral bij (pogingen tot) verpamperen en aan- of uitkleden), heeft Branco zich voorbeeldig gedragen. Zelfs s nachts. Een feit waar kamergenotes Binneke en Crien vast heel dankbaar om zullen zijn na alle horrorverhalen over de nachtrust van Branco en zijn parents... :-)

Zaterdag was het weer erbarmelijk maar hebben we toch een heuvel beklommen (hijg, hijg, wanneer vinden ze buggys met motor uit?) en zijn we in de namiddag de grotten van Hotton ingedoken.

Een memorabele onderneming want dat betekende 75 meter naar beneden met de meest onmogelijke trappen en een groot stuk ook weer te voet naar boven. Dat alles met 14 kilo tegenstribbelende peuter op de arm is niet zo evident... Als vervanging voor een loopsessie kon het tellen ! Al werd dat nadien ruimschoots gecompenseerd door de scheepsladingen krachtvoer die waren aangesleept naar het huis : brood, kaas, charcuterie, chips, nootjes, koeken, yoghurt, fruit... Om van de drank maar te zwijgen ! De tongen kwamen s avonds dan ook goed los... (censuur !)

Zondag was de zon van de partij en konden we een heerlijke wandeling maken. Een zuurstofkuur waar ik nog wel eventjes op zal kunnen - en moeten - teren. Met spijt in het hart was het dan inladen geblazen. Op de terugweg lag Branco 2 uren te maffen, compleet uitgeteld na alle avonturen. Hij kwam pas weer tot leven toen we al bijna thuis waren. En toen konden we ons met een fris hoofd en vernieuwde energie terug in de werkweek storten...

Nagenietende zwaai,

Linneke