Over putten en geulen...
Vrijdagavond doe ik altijd de wekelijkse boodschappen. Dan is het lekker rustig in de supermarkt want ik heb een hekel aan wachtrijen en drukte. Het is dan wel meestal zo rustig dat er maar één kassa meer open is, maar dat is nog nooit een probleem geweest. En nu horen jullie me dus al afkomen…
Vrijdag was even anders. Voor mij aan de kassa stond een vrouw met een boodschappenmandje. Dat schiet lekker op, dacht ik nog goedgemutst. Ze dumpte haar spullen snel op de loopband en liep terug de gang in. Geen probleem, ik vergeet ook wel al eens iets, bleef ik even positief denken. Een tijd later stond ze er terug met armen vol spullen die ze op de band dumpte om dan weer te verdwijnen in de gangen. Blijkbaar was mevrouw dus nog vrolijk aan het verder winkelen… Intussen was het wel haar beurt maar de kassierster kon niet verder want mevrouw was in geen velden of wegen te bekennen en bleef ditmaal een hele poos weg. De rij zuchtenden achter mij begon aan te groeien en ook mijn geduld begon op te geraken (voor zover ik daarmee gezegend ben).
Uiteindelijk kwam ze terug, beladen met bergen spullen. Ik keek haar eens aan met afkeurende blik maar olala… een ware Franse colère was het minder subtiele antwoord. Ik bleef kalm (lekker zen) maar antwoordde toch dat ik het geen manieren vond om zoveel mensen minutenlang te blokkeren. Iets vergeten, is menselijk, maar ze was blijkbaar nog volop aan het winkelen terwijl ze intussen de kassa gijzelde. Maar het enige dat uit haar lieflijke mond kwam, was: “pute !” en “ta geule !”. Mijn Frans was dan toch nog iets genuanceerder… Toen kwam ook haar man opdraven. Ik kreeg het even warm want een dergelijke scène had ik niet voorzien op deze rustige vrijdagavond. Gelukkig bleek hij iets minder aangebrand. Hij zag er wel geen graten in dat zijn madame minutenlang de gangen afschuimde om haar boodschappen verder te zetten terwijl half Vlaanderen mocht toekijken en wachten, maar haar verbaal geweld vond hij gelukkig ook ongepast. Toen ze maar bleef schelden, keerde hij zich zelfs tegen haar en snauwde haar toe dat ze haar mond moest houden en inpakken… My thoughts exactly !
Ik kreeg bij haar vertrek nog de afscheidsgroet dat ik een Vlaamse racistische trut was. Hmmm, als ze Vlaamse was geweest, was ik vast iets minder zwijgzaam en lijdzaam gebleven... Ik vond haar reactie en houding tegenover mij trouwens veel racistischer en onverdraagzamer. Maar die truttige conclusie heb ik maar voor mij gehouden. Ik had niet meteen zin om met twee blauwe ogen, een bloedneus en een mes tussen de ribben huiswaarts te keren.
Een laffe zwaai,
Linneke
Vrijdag was even anders. Voor mij aan de kassa stond een vrouw met een boodschappenmandje. Dat schiet lekker op, dacht ik nog goedgemutst. Ze dumpte haar spullen snel op de loopband en liep terug de gang in. Geen probleem, ik vergeet ook wel al eens iets, bleef ik even positief denken. Een tijd later stond ze er terug met armen vol spullen die ze op de band dumpte om dan weer te verdwijnen in de gangen. Blijkbaar was mevrouw dus nog vrolijk aan het verder winkelen… Intussen was het wel haar beurt maar de kassierster kon niet verder want mevrouw was in geen velden of wegen te bekennen en bleef ditmaal een hele poos weg. De rij zuchtenden achter mij begon aan te groeien en ook mijn geduld begon op te geraken (voor zover ik daarmee gezegend ben).
Uiteindelijk kwam ze terug, beladen met bergen spullen. Ik keek haar eens aan met afkeurende blik maar olala… een ware Franse colère was het minder subtiele antwoord. Ik bleef kalm (lekker zen) maar antwoordde toch dat ik het geen manieren vond om zoveel mensen minutenlang te blokkeren. Iets vergeten, is menselijk, maar ze was blijkbaar nog volop aan het winkelen terwijl ze intussen de kassa gijzelde. Maar het enige dat uit haar lieflijke mond kwam, was: “pute !” en “ta geule !”. Mijn Frans was dan toch nog iets genuanceerder… Toen kwam ook haar man opdraven. Ik kreeg het even warm want een dergelijke scène had ik niet voorzien op deze rustige vrijdagavond. Gelukkig bleek hij iets minder aangebrand. Hij zag er wel geen graten in dat zijn madame minutenlang de gangen afschuimde om haar boodschappen verder te zetten terwijl half Vlaanderen mocht toekijken en wachten, maar haar verbaal geweld vond hij gelukkig ook ongepast. Toen ze maar bleef schelden, keerde hij zich zelfs tegen haar en snauwde haar toe dat ze haar mond moest houden en inpakken… My thoughts exactly !
Ik kreeg bij haar vertrek nog de afscheidsgroet dat ik een Vlaamse racistische trut was. Hmmm, als ze Vlaamse was geweest, was ik vast iets minder zwijgzaam en lijdzaam gebleven... Ik vond haar reactie en houding tegenover mij trouwens veel racistischer en onverdraagzamer. Maar die truttige conclusie heb ik maar voor mij gehouden. Ik had niet meteen zin om met twee blauwe ogen, een bloedneus en een mes tussen de ribben huiswaarts te keren.
Een laffe zwaai,
Linneke
Reacties