De onbemande vrouw

Deze bemande vrouw heeft een heel ingrijpende beslissing genomen. Eentje waarvan ons huis op zijn grondvesten staat te daveren, en dat mijn kinderen zelfs een beetje verweesd achterlaat. Want: het mamadier heeft beslist dat ze minstens één avond per week heel egoïstisch gewoon voor zichzelf opeist. De mededeling werd aanvankelijk schouderophalend, en zelfs een beetje lacherig, onthaald want dat is een voornemen dat ik al meermaals heb geuit. Maar uiteindelijk was één dochtertraan steeds genoeg om me telkens toch maar aan huis gekluisterd te houden. Of was er altijd wel een goede reden voor uitstel, en van uitstel komt afstel ... En zo groeide het gevoel dat er niets meer in het leven was dan werk en huishouden, in mijn leven dan toch. Aangezien ik geen zin heb om weer in hetzelfde straatje te belanden als een paar jaar geleden – remember the midlife crisis -, was het dus duidelijk dat ik er daadwerkelijk iets aan moest doen. Want hoe graag ik mijn gebroed ook zie, ze eten me gewoon ...

Normaal gezien blog ik niet over mijn werk. Niet omdat dat oersaai is of omdat ik horken van collega’s heb – integendeel zelfs. Wel omdat ik mijn werk en privéblog gescheiden wil houden. Maar de voorbije weken en maanden zit ik toch met een ei. En als de tijd er rijp voor is, moet dat ei gelegd worden ... Echt over mijn werk gaat het niet eens. Het gaat meer over de vaststelling dat we positieve verhalen blijkbaar niet meer aan de straatstenen kwijt raken. Dat was een aantal jaren geleden al zo, maar neemt hand over hand toe. Vroeger werden beleids- en actieplannen al feestelijk genegeerd wegens saai en dor maar konden we nog wel eens een idee kwijt als we dat koppelden aan een ‘mensenverhaal’: een jongere die zijn persoonlijke ervaringen deelde om zo (indirect) ook beleidskeuzes te illustreren. Maar stilaan stellen we vast dat zelfs een persoonlijke case enkel nog aandacht krijgt als die iets aanklaagt. Op een blauwe maandag was ik zelf nog journalist dus ik weet nog wel een beetj...