Afspraakjes

Samen met 1,1 miljoen kinderen en jongeren is het nieuwe schooljaar gestart voor zoon- en dochterlief. Al sloten we de vakantie eerst nog in schoonheid af want die laatste vakantieavond waren we te gast bij Carmen en Dimi, de oppashelden van mijn tweetal. Op het programma stond een gezellige gourmet. Bij aankomst bleek dat ze dat familieuitje zo goed wilden doen dat het Dimi zowaar het topje van zijn duim had gekost. Die arme jongen zal waarschijnlijk nooit meer in de frisse onschuld van een komkommer geloven. Gelukkig kon een snelle interventie door de huisarts in de plaatselijke wachtpost soelaas brengen en werd het toch nog een fijne en gezellige avond nadien ...

De eerste schooldag startte zonnig en ook dochterlief hield het volledig droog. Dat was al fijn want de voorbije jaren zette ze de speelplaats steeds onder water bij het afscheid. Maar nu wuifde ze me moedig uit. Zoonlief slingerde dan weer heen en weer tussen blijdschap zijn vriendjes weer te zien en het sippe vooruitzicht van huiswerk. Het was de eerste dag trouwens al raak. Op maandag heeft hij ook baskettraining dus we konden al meteen een race tegen de klok starten om de mix van huiswerk, basket, koken, bad enz. bol te werken.

Bij de start van het nieuwe schooljaar zijn alvast een paar afspraken gemaakt die het hectische leven ietwat moeten indijken. Zoonlief moet ’s morgens zelf zijn ontbijt klaarmaken, na school aan zijn huiswerk beginnen en elke dag opruimen. Lukt dat allemaal zonder gezeur en andere capriolen, dan mag hij ’s avonds een half uurtje op de iPad spelen. Wordt zijn huiswerk opnieuw een dagelijks weerkerende calvarietocht dan is er uiteraard geen sprake van de iPad én mag hij tot 18u op school blijven om daar zijn huiswerk te maken. Ik ben benieuwd hoe lang het zal duren alvorens we dat dreigement effectief moeten uitvoeren want vorig jaar hebben zijn schoolboeken zowat alle hoeken van de kamer gezien, waren manlief en ik meerdere schoolavond rijp voor de psychiatrie en gaven we hem net niet op voor adoptie.

Ook dochterlief ontsnapt niet aan mijn lijstjes-manie. Zij moet zich alleen kleden, ook haar spullen opruimen en vooral flink mee eten aan tafel want zij heeft meestal nooit trek als we aan tafel zitten om een uurtje later – als alles net aan kant staat en opgeruimd is – te verkondigen dat ze honger heeft.

Maar we vegen nu de spons over het verleden en zijn gestart met een propere lei ...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

14 juni

Leren zwijgen ...